|
Ответ: David Melik
"Բավիղի մեջ" շարքից
Ես շատ երկար թափառեցի բավիղի մեջ,
Ես փորձեցի ելքեր փորել,
Ես փորձեցի երգեր գրել
Կորած լույսի ու մոտեցող մահվան մասին,
Եվ ինձ պետք էր հուսահատվել,
Որ հասկանամ,
Որ նոր ելքեր պետք չէ փորել
Ու նոր երգեր պետք չէ գրել,
Այլ, պարզապես, պետք է երգել
Լույսի երգը.
Սա է ելքը:
"Բավիղի մեջ" շարքից
Դողում է հույսը բավիղում անծիր`այնպես բացահայտ,
Ինչպես որ սիրո բառերն առաջին դողացին շրթիս:
Դողում է հույսը բավիղում անծիր, բայց բնազդային
ինչ որ մղումով մենք գնում ենք դեռ (անիմաստ պայքար):
Քիչ հետո մենք էլ կխազենք պատին.
" ...և հույսը մեռավ":
"Բավիղի մեջ" շարքից
Դու զուր սիրեցիր այդ խելագարին:
Իր բավիղի մեջ նա մոլորեցրեց
Պահապան բոլոր հրեշտակներին
Եվ հիմա հոգնած ու հուսահատված
Քառատողեր է խզբզում պատին
Եվ նրան պետք չեն էլ հրեշտակներ,
Էլ արև պետք չի, ու պետք չի ոչինչ,
Բացի սեփական տառապանքներից:
***
Այսօր երկինքը մաքուր է կրկին,
Բայց ինձ ինչ,
Իմ հոգին նա հո չի մաքրի:
Այսօր կրկին կգնամ ես
Մի կույսի մոտ`այնպիսի մեկի,
Որը մաքուր է այս երկնքի պես,
Սերենադ կերգեմ գիշերվա կեսին
Նրա կիսաբաց պատուհանի տակ,
Այս երկնքի վառ աստղերով կերդվեմ,
Որ ինքն է սրտիս տիրուհին միակ,
Այնուհետև մի սենյակում,
Ուր մթության կուսությունը չի խռովում
Լույսի չնչին մի շող անգամ,
Կխլեմ այն, ինչ այսքան տարի նա պահպանել էր
Սրբության նման:
Վաղն էլ երկինքը մաքուր կլինի,
Բայց ինձ ինչ,
Իմ հոգին նա հո չի մաքրի:
ՊԵԳԱՍ
Դեղնած անուրջներիս երամակի միջից
Դուրս պրծավ Պեգաս անունով մի ձի,
Միպահ թևածեց թևերով հոգնած,
Ապա` սրնթաց գահավիժեց ցած:
Նրան դեռևս հազար դար առաջ
Ես սանձել էի մտքիս քաոսում,
Կապանք չտեսած նժույգին այդ քաջ,
Ես սարգել էի հլու անասուն,
Ստիպել էի սպասել այնքան
Մինչև կճախրի` ինխպես լեգենդում,
Բայց ատոմային այս ցնդած դարում,
Երբ բանաստեղծը զենք է վաճառում,
Երբ վանականը մարդ է սպանում,
Եվ ոստիկանը բանկ է թալանում,
Նա դուրս էր պրծել երազիս միջից
Եվ վիժեցրել էր իմ ճերմակաթյուր
Երազանքները թռիչքի մասին:
"Բավիղի մեջ" շարքից
Ես ընկել եմ բավիղի մեջ
հիվանդ եմ
մրսում եմ
ցուրտ է
դրսում
մարդիկ իրար չեն ճանաչում
մարդիկ իրար չեն հավատում
մարդիկ իրար են խռնվել
-օգնի՜ր…
մեռնում է
ջահակիրը ջահը ձեռքին
փայտացել է
մարմինս
չեն թաղի
դրսում
ցուրտ է
այնտեղ
մարդիկ իրար չեն ճանաչում
մարդիկ իրար չեն հավատում
մարդիկ իրար են խռնվել
-օգնի՜ր…
մեռնում է
աստղը
էլ լույս չի տալիս
ջահը
ընկել է գետնին
անշունչ դիակը
ոռնում է
քամին
սառն է
դրսում
լույսից կուրանում են
մարդիկ
իրար չեն ճանաչում
իրար չեն հավատում
իրար են խռնվել
-օգնի՜ր…
մեռնում է
…բավիղի մեջ…
|
