Պետք եղածից շատ խոսվեց Ժիրոյի ապատեղեկացվածության մասին: Բայց նման բոլոր խոսակցություններ վարողները որպես կանոն հենց իրենք են շատ ավելի ապատեղեկացված և կողմնապահ: Ինչ վերաբերում է պրովազգեն կամ դաշնակցական քննադատություններին, ապա դրանք իմ կարծիքով քննադատության չեն դիմանում:
Ես դեմ եմ ԼՏՊ-ին ամբողջ հոգով, մտքով և փաստացի կեցվածքով: Սակայն զսպում եմ հակալևոնականությունս` պրոսերժական չդառնալու համար: Որովհետև անգամ կույրը կարող է տեսնել, որ ԼՏՊ-ն է այսօր Սերժի միակ հակառակորդը` նույնիսկ եթե նա ի հայտ է եկել, որպեսզի ուրիշ մեկը չհայտնվեր:
ԼՏՊ-ն արդեն այսօր ունի առնվազն 200-250 հազ ձայն, ինչը ավելին է քան Վահան Հովհաննիսյանի 170-180 հազարը, Արթուր Բաղդասարյանի շուրջ 100 հազարը, իսկ Վազգեն Մանուկյանը` Գեղամյանի, Կարապետիչի նման 5%-ը չի հաղթահարելու: Սա իհարկե չի նշանակում, թե ԼՏՊ-ն անպայման մտնելու է երկրորդ փուլ, որովհետև Հայաստանում 700 հազարից ավելի ընտրողներ սովորաբար իրենց ձայները վաճառում են կամ նվիրում իրենց չինովնիկ կամ որևէ օլիգարխի ծառայող ազգականներին: Սերժը այդ ձայների շնորհիվ ակնկալում է արդեն առաջին փուլում ստանալ 55%: Որքան էլ որ չսիրենք ԼՏՊ-ին, պետք է հաստատենք, որ այսօր միայն նա է կարող և հիմա փորձում է խանգարել Սերժին: Եվ ՍԵրժն էլ միայն նրանից է վախենում ու նրան է խանգարում:
Նույն սոցիոլոգիական փաստերը իհարկե կարելի է մեկնաբանել նաև որպես ԼՏՊ-ի խաղ, սակայն դրանցից չի կարելի եզրակացնել, թե □բոլորը (թեկնածուները) պայքարում են այսօրվա իշխանավորներին պաշտոնանկ անելու համար□: Օրինակ, Վահան Հովհաննիսյանը պայքարում է գոնե ԼՏՊ-ին հավասար ձայներ ստանալու համար, որպեսզի վաղը Սերժին համոզի, թե առանց իր աջակցության նա նախագահ չէր դառնա և դրա դիմաց մի քանի նախարարական տեղ ստանա: Արթուր Բաղդասարյանը պայքարում է քաղաքական դաշտում իր տեղը պահպանելու համար, որովհետև եթե նա հիմա ավելի քիչ ձայն ստանա, քան կես տարի առաջ, ապա նրա կուսակցությունից առնետավազքը ավելի կսաստկանա: Վազգեն Մանուկյանը վաղուց խաղից դուրս է և հիմա Սերժն է նրան ուժ տալիս և օգտագործում ԼՏՊ-ի նկատմամբ նրա ոչ անհիմն ատելությունը: Գեղամյանը, Արամ Հարությունյանը և Արման Մելիքյանը սերժական հակաԼՏՊ նախագծեր են ընդամենը: Նկատենք, որ հակավազգեն, հակավահան կամ հակաարթուր նախագծեր գոյթւոյւն չունեն:
ԼՏՊ-ն ընդհանրապես չէր կարող առաջադրվել, եթե որևէ կենդանի ընդդիմադիր մնար դաշտում: Ուստի պատահական չէ, որ բոլոր նախկին ընդդիմադիրները այսօր դիրքորոշվում են կամ հոգուտ Սերժի` նրանից ‎ֆինանսավորվելու համար, կամ իրենց վերջին հույսը ստիպված կապում են ԼՏՊ-ի հետ, որին ժամանակին քննադատել ու մեղադրել են նախկին արածի ու չարածի համար:
Մենք կարող ենք համաձայնվել այն հարցում, որ ԼՏՊ-ն հանցագործ է: Այդ դեպքում նաև պետք է ընդունենք, որ նրա □հանցագործ□ կառավարման ամենացավալի հետևանքը այսօր հաստատված վարչակարգն է: Հիմա նա հայտարարում է, որ ուզում է Հայաստանն ազատել Սերժից: Դա են հաստատում նաև նրա գործողությունները և Սերժի հակաքայլերը: Ճիշտ է, բացառված չէ, որ հետո ավելի վատ վարչակարգ հաստատվի: Բայց որն է մեր ընտրությունը: Ընթանում է քարոզչկան պատերազմ, որի տարատեսակ ազդեցություններին ենթարկվում են հարյուր հազարավոր մարդիկ: □Ինքնուրույն մտածող□` քարոզչական ազդեցություններից ազատ շարքային մարդիկ տոկոս չեն կազմում և չեն կարող ազդել իրադարձությունների զարգացման վրա: Իսկ քարոզչական ազդեցություններին ենթակա հարյուր հազարները, եթե իրենք կուսակցականացված չեն, ապա այսօր ընտրում են Սերժի և Լևոնի միջև: Դա Հայաստանի երրորդ հանրապետության (մեր եվրոստանդարտ պետականության) ճգնաժամի փայլուն դրսևորում է: Նման պետությունը միայն այսպիսի այլընտրանք է ունակ առաջարկել մտածող Հայ մարդկանց:
ԱԱ
www.azadakrum.org