Պարույր Սևակ

Դու - երկու տառ, դու, հասարակ մի դերանուն:
ԵՎ ընդամենն քո այդ երկու հատիկ տառով՝
Այս բովանդակ աշխարհին ես ինձ տեր անում:

Դու՝ երկու տառ և ես հանկարծ
Երջանկության համն եմ զգում իմ բերանում,
Անջատումին ըմբերանում
ՈՒ թերանում եմ կատարել
Հրամանը տառապանքի:

Դու՝ երկու տառ, և ես, անգին,
Ինձանից ինքս վերանում,
Փոշիացած հերոսնեի
ՈՒ ծնվելիք հանճարների
Դասակին եմ ընկերանում:

Դու՝ երկու տառ ու երբ հանկարծ
Թողնում ես ինձ ու հեռանում,
Լքված տան պես ճեղք եմ տալիս,
Ծեփս թափում, անտերանւմ
ՈՒ կսկիծը, ցեցի նման,
Բույն է դնում իմ սյունի մեջ,
Ձեղունի մեջ
ՈՒ գերանում:

Դու՝ երկու տառ,
Դու՝ հասարակ
Մի դերանուն...