Ի դեպ Լրագիրում քննարկումները ծավալվեցին Արամազդի ու Մարինեի քննարկումների հիման վրա, որ
շարունակվում է բլոգ կայքում.
Կարծում եմ, ոչ միայն ինձ համար Մարինեի դիրքորոշումը ու համոզվածությունը որ կարող ենք պահել այն ինչ ունենք ու նույնիսկ բնակեցնել, հոգեպես մոտ է քան Արամազդի «իրատեսությունը»-հոռետեսությունը, քանի որ գիտեմ, որ կա ու մնում է հայ փախստականների գործոնը, որոնք փաստացի թափառում են Եվրոպաներում Ռուսաստաններում ու Ամերիկաներում, բայց կարող են վերադառնալ եթե հայությունը հասնի միջազգանոյերն նրանց իրավունքների պաշտպանմանը ու ազատագրված տարածքները որպես նրանց փոխհատուցում տալուն։ Ինչքան էլ Արամազդի հետ համաձայնվողներ լինեն ու ես էլ միքիչ նույն տարակուսանքներս ունեմ, որ իրատեսորեն անհավանակն է, որ իրենց համար Եվրոպաներում ու Ռուսաստաններում տեղ ու հնար գտած հայերը մի օր որոշեն ետ գալ Հայաստան այն էլ խոպան ազատագրված տարածքներ, բայց դա պեքտ է առնվազն ՓՈՐՁԵԼ հայտարարել, որ պայքարը հողերը նրանց հայ փախստականներին հանձնելու համար է ու տեսնել ինչքանով են այդ մարդիկ պատրաստ նման պայքարին աջակեցել ու հաղթանակի դեպքում գալ տեր կանգնել իրենց հողերին։ Ինձ համար ուղղակի արդեն ատանելի է, ՀԱԿը չի հակադրվում սերժանտների ու ռոբոտների շարունակավող փորձերին են առաջ տանել - հող կարգացվիճակի դիմաց թեզը, որը ոչ այլ ինչ է քան զոհաբերում հայ փախստականներին հողի ու փոխհատուցման իրավունքի ի օգուտ մեկ ուրիշ հայերի,որոնք իրենց գեղի ԼՂԻՄ սահմանների շրջանակներում բան պիտի ստանան։
Միթե ԼՏՊն ու նրա կողմնակիցներ մինչ օրս չեն հասկացել ինչու նա դարձավ սփյուռքի աչքի փուշ երբ սկսեց հայկական մի հարցի հաշվին մեկ ուրիշ հարց լուծել ու հիմա չի էլ ցանկանում նման փորձերը սերժանտների կանխել, կամ գոնէ օգտագործել նրանցից ազատվելու համար։ Իսկ օգտագործել կարելի է միայն եթե կարողանա իր գլխի վրայով անցնել ու նպատակները փոխել -
պահում ենք այնքան հող ինչքան կարող են։ Իսկ թե ինչքան կարող ենք պահել, պիտի որոշի հայությունը ՄԻԱՍԻՆ...
