VIP Forums Muzblog Chat Games Gallery. Форум, муздневники, чат, игры, галлерея.

KODAK · 11 Jun 07, 15:32

ԳՈՂԳՈԹԱՅԻ ԾԱՂԻԿՆԵՐ
(Շարունակելի)
Դանիել Վարուժան

22. ՀՐԱՇՔԻՆ ԱՂԲՅՈՒՐԸ (Շարունակելի)

Իրենց արգանդը երբեք
Բեղմնավորել չզորեց սերմն առնական:
Կ’ըմպե՜ն, կ’ըմպե՜ն, և կը կապեն մաքրենի
Մորենիին ճյուղերուն
Հարսանեկան նուրբ նարոտնին իբըր նվեր,
Ու ավասիկ պտուկներն իրենց ծիծերուն
Անգամ մըն ալ կը թաթախեն Աղբյուրին
Զովության մեջ, ու կ’ըմպե՜ն…

Տըղաքներ են, պատանիներ ջլախտավոր,
Գործատունի մեջ ծընած,
Որոնց աչքին մեջ խուժեց
Արյուն մ’հիվանդ ու տեռատես, կամ որոնց
Թևն ու սըրունքը, մեքենան հաստաբեստ
Իբրև վիշապ մ’ամեհի`
Խըլեց, խառեց, կուռ ժանիքովը կասկեց.
Կու գան ահա՛ նըվիրական ջուրին մեջ
Լըվալ իրենց Աշխատանքի վերքերուն
Բերանն հրաբորբ, և բիծերն
Իրենց երկար թարթիչին:

Կույսեր են, տե՛ս, ժանեկազարդ քույրեր են`
Որ բարձին վրա հալեցան
Փըրփուրներու պես անգայտ,
Որոնց թոքին կեսն, ավա՜ղ,
Դատարկեց որդը սիրո,
Եվ արդեն իսկ պըտըղցուց
Սըրտերուն վրա իր սողոսկյունը ցըրտին:
Ահա լայնշի քողերուն տակ կը հակին
Աղբյուրին վրա, կը խըմեն փա՜կ աչքերով.
Ավերն իրենց դեմքերուն
Չըտեսնելու համար խորունկը ջուրին`
Կը խըմեն փա՜կ աչքերով:
Եվ կը զոդեն մազերնեն փունջ մ’օծանուտ
Մորենիին` արդեն նվերով բեռնավոր,
Ու կը դառանան մըմունջներով աղոթքի
Բլուրին գոտի եղող ճերմակ ուղիեն:

Դո՛ւստըր, ահա մինակ ենք.
Հավատքը թող տաք անձրևի մը նըման
Մեր սըրտերուն մեջ ցողի:
Եկո՛ւր, եկո՛ւր, ո՜վ իմին Սերս անուշակ,
Զանակացոլ ավազուտին վըրա նուրբ
Ծալլե ծունկերըս դողդոջ
Եվ Աղբյուրին վրա ծըռե:
Ահա ես քողդ ե՛տ առի. ո՜րքան լույս
Ճառագայթեց դեմքիդ վրայեն` ակին մեջ:
Կարծես բերնին մեջ Աղբյուրին` երկինքեն
Աստըղ մ’ինկեր կը ցոլա:
Ըմպե՛, աղջի՛կըս, ըմպե՛…
Եվ թող կուրծքիդ տակ մեռնի
Եղեռնավոր սերն այն հըպարտ պարմանին`
Որ քեզ տվավ իր մատանին, սիրտը` ո՛չ:
Մի՛, մի՛ հազար, ըմպե՛, աղջի՛կըս, ըմպե՛:
Այս ջուրը ջինջ Աստվածամոր արտոսրով
Է քաղցրացած, թախիծդ ընդհուպ կը բուժե.
Նորեն այտերդ գինիի մեջ թաթախված
Շուշանի պես` պիտ’ բուրեն
Գեղ ու առույգ թարմություն.
Եվ երբ քալես պիտի սըրսփա միսըդ հույր
Բյուր ձևերով ներդաշնակ:

Ըմպե՛, աղջի՛կըս, ըմպե.
Եվ Աղբյուրին ձոնելու
Նըվերըդ ահա՛, կը տըրոփի ափիս մեջ.
Տատրա՜կն է այս Աստղիկին,
Վարդ կըտուցով, փետուրներով ձյունաթույր
Տատրա՜կն` որ միշտ թևածեց
Շուրջը գըլխիդ, ըստինքներուդ վրա թառած`
Խըմեց ջըրիկն իր անհագ
Սըրտիդ ակեն վիրավոր:
Այս` քու հիվանդ սիրույդ պատկերը, մորթե՛,
Գուռին քարին վրա մորթե՛:
Հերի՛ք ծոցիդ մեջ գըգվես
Գըլուխը ժիր և մագիլներն իր խոցող:
Հերի՛ք լուսեղ ափիդ մեջ
Կերցընես կուտն իր անգին.
Աստղիկի պես տատրակը վարդ կըտուցով,
Գուռին մամռոտ քարին վրա,
Մորթե՛, աղջի՛կըս, մորթե՛:

23. ԼՔՈՒՄ

Կորիցէ օրն` յորում ես ծնայ:
ՀՈՎԲ

Իրիկուն է: Մեր տան դըրան առջևի
Պարտեզին մեջ բարտիներուն ըստվերներն
Անհունորեն կ’երկարին:
Իրիկուն է: Այնտեղ մինակ և տըրտում,
Ջըրհորին եզրն արմըկած`
Վար կը նայիմ, կը նայիմ խո՛րն ու կու լամ:
Ներսը, տան մեջ, հանդարտավետ երգելով`
Հանիիս հետ մայրըս խաղող կը հընձանե,
Ու եղբայրներս, իր չորս դին,
Ողկույզներուն բույրեն արբշիտ կը կայտռեն…
Ո՛չ ոք, ո՛չ ոք գիտե վիշտն`
Որ թոքերուս մեջ, զերդ խաշխաշ թունաբեր,
Արագորեն կ’ուռճանա.
Ո՛չ ոք գիտե թե ի՜նչ կերպ
Հուսհատություն օրե օր զիս մահվան հետ
Կ’ընդելացնե, թե կ’երթամ ի՛նչ ճամբայով
Կյանքիս մոխիրն ես իմ ափիս մեջ կըշռել.
Մահկանացու նայվածքներու վարագույր
Պիտի ըլլա սարդի ոստայնը` զոր ես
Լռությամբս հոգվույս ավերին վրա կը հյուսեմ:
Դուն գիտես լոկ ճակատագիրս ահավոր,
Ո՛վ Լուսնկա ուրվադեմ,
Որ հուրին մեջ տըրտմաթախիծ կը ժըպտիս
Եվ զիս քեզի՛ կը կանչես:
Դո՛ւն գիտես լոկ թե ի՛նչ հողով թունավոր
Թըրծըված է բաժակն այն`
Որով կյանքս իմ խըմելու եմ սահմանված.
Ու կը խոկաս բախտիս վըրա, կը գըթաս.
Յուրաքանչյուր շիթն արցունքիս` որ կ’իյնա
Խորության մեջ ջըրհորին`
Կ’այլանդակե դեմքդ, ու հառաչել կու տա քեզ:

Կանո՜ւխ է դեռ, իմ ձեռքերս իմ արյան մեջ
Թաթխելու դեռ կանո՛ւխ է:
Երբ շիրմաբույր իմ գոյությանըս կարոտ
Սըրտերուն մեջ, սըրտերուն հետ նախ մեռնիմ.
Եվ հանձնեմ քնարս աստվածներուն ոլիմբյան,
Որ կը դարձնե դեռ հաճո
Իմ կյանքս ուրիշ արեգնամոլ կյանքերու.
Երբ հույսի Ուղտն, ալ խոնջ, ծալլե ծունկներն իր
Անապատին մեջ օրերուս անծաղիկ,
Այն ժամանակ, մըտերի՛մ հոր,
Ամեն անոնք, որ ինձ դափնի կը քաղեն,
Պետք է դառնան, թող դառնան,
Շուրջն եզերքիդ, մեռելապսակս հյուսելու.
Քանզի այն օրն, անիծելով հայրական
Համբույրը կույր` որ եղավ
Իմ սև սերմիս առաջնորդ,
Դարձյալ քեզի՜ պիտի գամ,
Քու երազկոտ, նիրվանական ջուրերո՜ւդ`
Ուր ճակատեն կը սըրբըվի` արևուն
Խարանը պիղծ, կը լըվացվի ամեն տարր
Ու ամեն հոդ կը հաղթըվի, կը թողու
Հոգին ազատ, հոգին մաքուր, մըտնելու
Գիրկն Հանգիստին: Դարձյալ քեզի՜ պիտի գամ,
Այսպես խաղաղ իրիկուն մ’երբ տնակին մեջ
Մայրըս կ’երգե, ըզբաղած,
Մահվան սաստիկ ծարավեն`
Չըդընելով ուշ եզերքիդ բաղեղին`
Որ գըթությամբ պիտի կառչի քըղանցքիս,
Պիտի նետեմ մարմինս այս խոնջ, կարեվեր,
Խորհուրդիդ մեջ… իմ հետին ճիչս օրհասի`
Խորության մեջ դարձդարձիկ`
Պիտի գանգյուն տա քարերուդ միջև թուխ,
Որուն ի լուր` մերձակա
Դըռնեն մայրս իմ լեղապատառ պիտ’ վազե.
Սակայն զարթնուն պիտի քնացող ալիքներդ
Ու զիս ընդհուպ ընկլուզեն.
Հետո իրենց սովորական պըշնումով,
Աղիտավոր գահավիժման ամեն հետք
Պիտի ջընջեն: Լըռությունն` իր պատըռված
Պատանքը վրաս պիտի հյուսե վերըստին
Եվ Լուսնկան (որ պիտի փշրի անկումես
Ծընունդ տալով հազարավոր աստղերու)
Հետո դարձյալ, խաղաղիկ,
Պիտի առնե ձևն իր նախկին, պիտ’ ըլլա
Ջուրերուդ վրա` իմ անձնասպան հոգիես
Բողբոջած մեծ արյունլըվա նունուֆար
Մ’որույն արմատն ոչ ոք գիտե թե ո՛ւր է:

24. ՍԻՐՏՍ Է ՀՈԳՆԱԾ

Սիրտս է հոգնած, վիրավո՜ր.
Ո՛չ մեկ գարնան ծաղիկներուն կը սպասե.
Կին մը ապուշ մոլոցքով
Զայն բըզըքտեց. արդ տասը լույս մատերեն
Արյուններս են, որ հատերու պես նուռի,
Կաթիլ կաթիլ կը ծորին…
Սիրտս է հոգնա՜ծ,
Ու սերս իր մեջ վիրավոր:

Քնարս է տըրտում, փըշըրվա՜ծ.
Կը սպասե ո՛չ մեկ տոնական գինիի.
Կին մ’անգիտակ ոճիրով
Անոր լարերն աղիքներուս մեջ փետտեց…
Ու տոսախե պորտին մեջ
Կըթեց թույներն իր ծիծերուն ու լեզվին…
Քնարս է տըրտո՜ւմ,
Ու երգս իր մեջ վիրավոր:

(Շարունակելի)

KODAK · 11 Jun 07, 15:32

ԳՈՂԳՈԹԱՅԻ ԾԱՂԻԿՆԵՐ
Դանիել Վարուժան

25. ՎԱՐՈՒԺՆԱԿԻՍ

Աղվո՜ր, աղվո՜ր, աղվո՜ր վարդն իմ Գարունիս`
Որ սըրտիս վրա բացվեցար,
Եվ քեզի հետ բացիր հոգիս վըշտահեղձ
Նոր երազի մը պայծառ:

Հին օրորանն, որ թաղարի պես լըքված,
Կ’ըլլար խըշտյակը սարդին,
Կենդանացա՜վ ճըռվողյունով, բույնի պես
Պաճուճվեցավ վերըստին:

Արև մը նոր, շողերուն հետ աչքերուդ,
Շեմիս վըրա ցաթեցավ.
Եվ վանդակին մեջ կաքավս վիրավոր
Կարկաջեց երգ մը անձկավ:

Դուն սենյակե սենյակ թըռար դեդևուն
Բույնեն ինկած ծիտի պես.
Ձայնեդ դյութված` այցելեցին տընակիս
Սերոբեներ լուսագես:

Աղվո՜ր, աղվո՜ր, աղվո՜ր վարդն իմ Գարունիս,
Եկուր նըստե` ծունկերուս.
Թող լուսնակի պես` մըռայլ ծոցս ողողեն
Ոսկի վարսերըդ սընդուս:

Շըղթայե վիզըս այդ թևերովըդ քընքույշ
Նըման ծաղկե մանյակի.
Ժըպտե՛ ինծի, որ ցուրտ անդունդը սըրտիս
Արշալույսո՛վ բըռընկի:

Խոսե՛ ինծի, անծանոթ խոսքը, զոր դուն
Երկինքեն հետըդ բերիր,
Կը բան շողը` վարդն, իսկ շուրթը մանկան
Աստուծո մատը կարմիր:

Նայե՛ ինծի, լուսնակն ինչպես կը նայի
Դամբանին խորը խավար.
Սերըս մեռած` պիտի առնե հարություն
Ու պիտ’ ապրի քեզ համար:

Քեզի՜ համար, որուն միսն է գոյացած
Շուշաններու թերթերեն,
Մյուռանաբույր շապիկն հյուսված է թևով
Թիթեռներու նըկարեն:

Քեզի՜ համար, ո՛վ իմ քերթվածըս անմահ`
Զոր արյունովս հըղացա,
Զոր երգեցի` հպելով սըրտիս լարերուն
Լարն ամենե՛ն դյուրազգա:

Քու ձեռքըդ լոկ դեռ կը բըռնե զիս կանգուն
Ավազներուն վրա փառքիս.
Եվ մազիդ մեկ թելը բա՛վ է կապելու
Տիեզերքին հետ` հոգիս:

Վարուժնա՛կդ իմ, իմ փափկասո՛ւն Դիցուհիս,
Ո՛վ քընարե դու հոգյակ,
Թող որ արցունքս, որ այտերուդ վրա կ’իյնա,
Ըլլա ծիծաղ կամ սուտակ.

Բիբերուդ թող սըրսկեն աստղե՛րն երկընքին
Իմ խորշոմած ճակատիս`
Որ իր վըրա, թագի պես, բա՛րձըր բըռնեց
Խոր ըսպիները սըրտիս:

Զի ես անդո՛ւնդն եմ` որ կ’ըլլա երջանիկ
Փոսուռայի մը լույսով.
Անապա՛տն եմ, որ երկինքին կը ժըպտի
Իր ծըլարձակ մե՛կ բույսով:

26. ԱՆԻՇԽԱՆՈՒՀԻՆ

Պիտի մեկնիս: Սև պարեգո՛տդ ես հագած.
Ներքև քու այդ բաղեղնազարդ փեղույրին
Դուն կը թըվիս զոհ մը ինծի` բարձրացած
Մարմարակերտ բագինին:

Զո՜ւր հուսացի օծումն հոգվույդ սիրահալ
Դուն փափկությունը չունեցար կիներուն.
Մատերդ հինա չըներկեցիր, և ոչ ալ
Հավերուն կուտ տըվիր դուն:

Միշտ սերտեցիր Մարգարեներն ռահվիրա
Քու կուսական գիշերներուդ մեջ արդար.
Եվ Բրյուտոմի եղեռնաբույր գանկին վրա
Գարուններով թուխս նըստար:

Դուն կըկեցիր դավեր և ռումբ շաղվեցիր.
Գաղափարի հուրե՛րն աչքերդ բըղխեցան.
Սև գանգուրներդ, ուսերուդ վրա ցանուցիր,
Եղան դրոշակը Մահվան:

Ռունգրըդ արդ կը բաբախեն բոցանուտ
Հորիզոնին դեպի հովերը անհուն.
Կը փըրփըրի մարմինիդ մեջ կենեղուտ
Հըրդեհն հըզոր գահերուն:

Բո՞ց կը տանիս պալատներուն` թե ժանտախտ…
Ծըրարվեր են շանթեր սըրտիդ մեջ խորով.
Օրենքներուն, թագերուն վրա ձեռքդ է լա՛խտ,
Գիրգ ձեռքըդ` լի վարդերով:

Հակառակ իմ տարփանքներուս կ’երթաս դու:
Զո՜ւր տեղ ըզքեզ խընդրեցի հարսն իմ հյուղին.
Սիրտդ է պըտուղ մը նըռնագեղ` որ կ’հեղու
Թո՜ւյն` ափին մեջ բացողին:

Գընա՜, և ես թող միամիտ հավատամ
Թե պիտ’ դընեմ օր մը գըլուխիդ պըսակներ,
Եվ ռումբը սա` զոր հիշատակ քեզ կու տամ`
Օր մը Աշխա՜րհն է ջահեր:

27. ԵՓՐԵՄ

Դագաղն արդեն փակվեցավ. վըրան վարդեր Շիրազի,
Սուր մը հըսկա, դեռ ջերմիկ, ուրկե արյո՛ւն կը հոսի:
Կափարիչին տակ կը նիրհե, անմահությամբ սըրարբած,
Շանթն Աստուծո` խորտակված:

Զինվորներ լուռ կ’արտասվեն. թնդանոթները կ’ողբան
Ահեղ անունը անոր, բարձունքներուն վրա լերան,
Եվ ձորերուն մեջ` իրենց պողպատակուռ երախեն
Կ’հեղուն արցունք հըրեղեն:

Եփրե՜մ… անունդ ավասիկ քանդակվեցավ խորասույզ
Արծիվներուն կուրծքին վրա, և ճակատին վրա դարուս,
Անուն մ’որ միշտ կայծակո՛վ փորագըրված պիտի մնա
Ազատության սուրին վրա:

Երիվարիդ վրա անցար` ինչպես ամպրոպը կ’անցնի`
Տանելով կրակն երկնային իր ծոցին մեջ հոլանի.
Դուն լոկ պատանք ըզգեցար, սըփռեցիր քու ծիրանին
Ժող’վուրդներու քամակին:

Կարիպալտին` Հռովմինն է, և Բոնաբարդ` Ոճիրին.
Կը պատկանիս դո՛ւն միայն Ազատության Ոգիին:
Ըզքեզ խրճիթ մը ծընավ, հայ վիշտը քեզ օրորեց.
Այդ վիշտին չափ եղար մեծ:

Հայրենիքն այն, զոր քու մեծ ըստվերովդ իսկ լեցուցիր,
Ի՛նչ փույթ թե օր մը հյուղիդ քարերն ըրավ ցանուցիր,
Գերիներու շըղթան ա՛յժմ էր քավությունը ինքնին
Հազկերտներու ոճիրին:

Պատառ պատառ կը հոշվեր ձեռքերուն մեջ Բըռնության
Հաֆըզներու երկիրն հեգ, սոխակներու Վարդաստանն:
Հարկ էր փըրկել Գեղեցիկն ու Գաղափարը ցանված.
Կապեց սուսերըդ` Աստված:

Նըժույգդ հեծար, հեծար այդ կայծակնավազ կենդանին`
Որուն չհասան քամիներն ու ետևեն հևացին.
Մռունչը փողիդ թավալեց գոռոզ վաշտերն հըրեղեն`
Եվ Ահրիմանն` երկինքեն:

Քաղաքներուն ապըստամբ դըռներն ի փուլ բացվեցան
Հրանոթներուդ կատաղիշունչին առջև հրահոսան:
Խըլեցիր թագն Իպլիսին, ու զայն դըրիր վերըստին
Մանուկի մ’հեզ գըլուխին:

Փախան Շահե՛րն առջևեդ. Պատմուճաննին պատառտուն
Հազիվ բավեց ըլլալու պատանքն իրենց զորքերուն:
Սիրեց նըժույգդ հաղթական դընել անոնց գահին վրա
Լուսաբուղխ պայտն արյունլվա:

Դուն սիրեցիր ողջունել ծագող Արևն Իրանին
Աստվածորեն միշտ կանգնած թընդանոթիդ կատարին,
Կառքիդ ետև շըղթայած` բերիր գերի բանակներ
Ժողովուրդիդ զերդ նըվեր

Բայց ակոսն այն, զոր սուրովդ հողին լանջքին վրա բացիր
Պետք ուներ քու արյունիդ` որ բողբոջեր լուսալիր.
Եվ մարմարյա՛ ճակատեդ պոռթկաց Արյունդ հըրաշող
Արշալույսին պես ծագող:

Ինկա՜ր… նըման արծիվին որ կ’իյնա վա՛ր ամպերեն`
Ճանկին մեջ շանթը շոպած, հոգվույնմեջ մաս մ’արևեն.
Անհունին մեջ քու անկումդ` ինչպես նաև սըրտերու`
Բացավ ակոս մ’ահարկու:

Ով որ զարկիր թուրիդ տակ` դյուցա՛զ մ’ըրիր զանիկա:
Դյուցազնացար մ’ավելի դուն քու մահովըդ հըսկա:
Ա՜յս է վըճիռն, երբ Աստված կարկառե պսակը փառքի`
Հանճարն հարկ է խոնարհի:

Խոնարհեցար արյունլվա` խորության մեջ անոհւնին
Ինչպես Արևն հըրավառ կ’ընկըղմի ծոցն օվկիանին.
Մարմինս` Անդունդը առավ, սուրըդ առավ` Եհովան,
Անունդ առավ` Ապագան:

… Կ’երգե Իրանն հաղթանակ, արդեն կու գա նոր Գարուն,
Եվ կը հյուսվի դափնիի ճյուղ մը` քնարիս լարերուն:
Իսպահանի լիճերուն մեջ կարապներն աղվական
Մարգրիտներով կը լոգնան:

Զո՜ւր է, Եփրե՛մ. Մինչ ազատ Ժողովուրդները արդեն
Պըղընձախյուսն արձանիդ Արշալույսով կը շաղվեն,
Հո՛ն, շիրմիդ վրա, հերարձակ Մայր մը կա միշտ ցավագին
Լըքվա՜ծ Վիշտին մեջ կըրկին:

28. ՄԱՏՅԱՆՆ ԱՀԱ…

Մատյանն ահա` զոր խոստացա… Երբ գըտնես
Հոն դարերու կյանքին Երազն ահատակ,
Եվ Բագոսի քըրմուհիներ վարդերես
Որ կը պարեն բըլուրին վրա, լուսնին տակ,

Եվ աստվածներ` որ կ’ուզեն սիրտն Հոմերին
Դե ողջակեզ, կամ Մեսալին մ’հըրաչյա`
Որ պատանքի տեղ կը սըփռե ծիրանին
Սերեն մեռած ասպետներուն մարմնին վրա,

Երբ հոն գըտնես Պոմպեյի գիշերներ,
Նո՛ւռն` հրաբխին բերանին վրա հասունցած,
Հետո այն Դարն` Հիսուսի պես կարեվեր`
Արշալույսի մը երկունքեն բըռնըված:

Երբ հոն գըտնես սիրտեր ճրագի պես մարող,
Մաքառումներն երկաթներուն ու մարդուն,
Ցեխեն կանգնող Ոճիրը խենթ, անսըքող,
Որ կը խըմե արյունն անմեղ վարդերուն,

Ո՛վ բարեկամ, խորհե թե Երգս է պատմեր
Ցավն հաճույքին և հաճույքները ցավին.
Սիրտն ըսկիհ մ’է` ուր երբ լեցվին գինիներ
Աստվածներու սուրբ արյունին կը փոխվին.

Խորհե թե սանձն արևաբիբ Բեգասիս
Ոչ ոք կըրցավ իր ափին մեջ ամփոփել.
Ագռավներուն կըռընչյուններն ամախեզ
Խըրտչեցընել չըկըրցան վազն անարգել.

Խորհե թե միշտ քըննադատն է միաչյա,
Եվ ներքինի` բարոյագետը խոհեմ.
Տառապած Սիրտն ո՞վ պիտի կշռել կարենա
Նըժարին մեջ Տիեզերքին դեմ առ դեմ:

Ա՛ն լոկ կըրնա ճանչնալ Երազը սրարբած`
Ո՞վ կ’արբենա կյանքի դիրտովն ու խունկով,
Ա՛ն որ Մարդն է` լույսով ցեխով թըրծըված,
Ա՛ն որ Մարդն է` սըրբագործված արցունքով:

Վ Ե Ր Ջ

ԳՈՂԳՈԹԱՅԻ ԾԱՂԻԿՆԵՐ_ՑՈՒՑԱԿ
Դանիել Վարուժան
ԵՐԿԵՐ
«Սովետական Գրող»
Հրատարակչություն
Երեվան
1984

1. Աստուծո լացը
2. Ճանապարհ խաչի
3. Լույսը
4. Տրտունջք
5. Առկայծ ճրագ
6. Խեղդված միջատը
7. Բանվորուհին
8. Մենավոր
9. Միջոն
10. Դաշտերու տղան
11. Սպասում
12. Ընկեցիկը
13. Պատգամավորներս
14. Մեռնող բանվոր
15. Խաբված կույսեր
16. Մեքենաները
17. Մամուս աղոթքը
18. Ճիվաղը կ'անցնի
19. Գիրքերուն մեջ
20. Դադար
21. Մայիս մեկ
22. Հրաշքին աղբյուրը
23. Լքում
24. Սիրտըս է հոգնած
25. Վարուժնակիս
26. Անիշխանուհին
27. Եփրեմ
28. Մատյանն ահա

KODAK · 11 Jun 07, 15:33

Հին Սեր

Մամ ու ծերուկ, երկու թարշամ հոգիներ,
Եկան նըստիլ շուքին ներքև ծիրանվույն ՝
Որուն քընքույշ ծաղիկներն էին զարդարեր
Օր մը գըլուխը հանվույն:

Անոնք սաստիկ կը դողդոջեն ՝ իբր ըլլան
Սիրահարներ հանկարծ իրար հանդիպած.
Բայց քովերնին՝ ցուպե՛րն իրենց լոկ կը մնամ
Խոտին վըրա ՝ գըրկըված:

Չունին այլևս հըրդեհումներն այրունին.
Անոնց հոգին համբույրի երգը չունի.
Ոչ ալ հոգնած կողերնուն մեջ կը ծաղկին
Սերմերը ՝ նման շուշանի:

Պապուն նայվածքըն աչվըներուն մեջ մամուն
Կը նվաղի՝ չըթափանցած դեռ սրտին.
Եվ կը մըսի գաղջ ճառագայթն արևուն
Անոնց ծոցին մեջ ցըրտին:

Եթե փորձե՜ն իսկ տարփանքի փորձ մ'անմեղ
Գարնան դըրդիչ բուրումներեն սըրարբած՝
Կը փըշրի՜ սիրտն ՝ իբրև բաժակ մը բյուրեղ
Հանկարծ կրակին դեմ ճաթած:

Վարդերն անցա՜ն, անցան բոցերն այտերե.
Սերն անոնց կայծ մ'է մոխիրին մեջ թաղված՝
Զոր հիշատակն իր շունչով իսկ կը մարե
Վայրկյան մ'հազի՛վ արծարծած:

Ու հիմակ այս գարնանային իրիկունն՝
Երբ կը բուրեն կինամոնները բըլրան՝
Կ'իյնա անոնց միտքը հին սերն հանկարծույն՝
Հին աղոթքի մը նման:

Եվ կը հիշեն, շուքին տակ նույն ծիրանվույն,
Մեռած գըգվանքն, իրենց տարփանքը հեշտին,
Հետո համբույրն ու հետո ճի՛չը մամուն՝
Եվ իրարու կը ժըպտի՜ն…

Հիասքա՜նչ է

Today's Posts
Last two days	Last 3 days
Last week	Today's Posts LIFE

11 Jun 07, 15:32	#22 (permalink)
KODAK VIP Lord VIP Ultra Club Join Date: Jan 2007 Location: Nederland Age: 41 Posts: 2,541 Rep Power: 20	ԳՈՂԳՈԹԱՅԻ ԾԱՂԻԿՆԵՐ (Շարունակելի) Դանիել Վարուժան 22. ՀՐԱՇՔԻՆ ԱՂԲՅՈՒՐԸ (Շարունակելի) Իրենց արգանդը երբեք Բեղմնավորել չզորեց սերմն առնական: Կ’ըմպե՜ն, կ’ըմպե՜ն, և կը կապեն մաքրենի Մորենիին ճյուղերուն Հարսանեկան նուրբ նարոտնին իբըր նվեր, Ու ավասիկ պտուկներն իրենց ծիծերուն Անգամ մըն ալ կը թաթախեն Աղբյուրին Զովության մեջ, ու կ’ըմպե՜ն… Տըղաքներ են, պատանիներ ջլախտավոր, Գործատունի մեջ ծընած, Որոնց աչքին մեջ խուժեց Արյուն մ’հիվանդ ու տեռատես, կամ որոնց Թևն ու սըրունքը, մեքենան հաստաբեստ Իբրև վիշապ մ’ամեհի` Խըլեց, խառեց, կուռ ժանիքովը կասկեց. Կու գան ահա՛ նըվիրական ջուրին մեջ Լըվալ իրենց Աշխատանքի վերքերուն Բերանն հրաբորբ, և բիծերն Իրենց երկար թարթիչին: Կույսեր են, տե՛ս, ժանեկազարդ քույրեր են` Որ բարձին վրա հալեցան Փըրփուրներու պես անգայտ, Որոնց թոքին կեսն, ավա՜ղ, Դատարկեց որդը սիրո, Եվ արդեն իսկ պըտըղցուց Սըրտերուն վրա իր սողոսկյունը ցըրտին: Ահա լայնշի քողերուն տակ կը հակին Աղբյուրին վրա, կը խըմեն փա՜կ աչքերով. Ավերն իրենց դեմքերուն Չըտեսնելու համար խորունկը ջուրին` Կը խըմեն փա՜կ աչքերով: Եվ կը զոդեն մազերնեն փունջ մ’օծանուտ Մորենիին` արդեն նվերով բեռնավոր, Ու կը դառանան մըմունջներով աղոթքի Բլուրին գոտի եղող ճերմակ ուղիեն: Դո՛ւստըր, ահա մինակ ենք. Հավատքը թող տաք անձրևի մը նըման Մեր սըրտերուն մեջ ցողի: Եկո՛ւր, եկո՛ւր, ո՜վ իմին Սերս անուշակ, Զանակացոլ ավազուտին վըրա նուրբ Ծալլե ծունկերըս դողդոջ Եվ Աղբյուրին վրա ծըռե: Ահա ես քողդ ե՛տ առի. ո՜րքան լույս Ճառագայթեց դեմքիդ վրայեն` ակին մեջ: Կարծես բերնին մեջ Աղբյուրին` երկինքեն Աստըղ մ’ինկեր կը ցոլա: Ըմպե՛, աղջի՛կըս, ըմպե՛… Եվ թող կուրծքիդ տակ մեռնի Եղեռնավոր սերն այն հըպարտ պարմանին` Որ քեզ տվավ իր մատանին, սիրտը` ո՛չ: Մի՛, մի՛ հազար, ըմպե՛, աղջի՛կըս, ըմպե՛: Այս ջուրը ջինջ Աստվածամոր արտոսրով Է քաղցրացած, թախիծդ ընդհուպ կը բուժե. Նորեն այտերդ գինիի մեջ թաթախված Շուշանի պես` պիտ’ բուրեն Գեղ ու առույգ թարմություն. Եվ երբ քալես պիտի սըրսփա միսըդ հույր Բյուր ձևերով ներդաշնակ: Ըմպե՛, աղջի՛կըս, ըմպե. Եվ Աղբյուրին ձոնելու Նըվերըդ ահա՛, կը տըրոփի ափիս մեջ. Տատրա՜կն է այս Աստղիկին, Վարդ կըտուցով, փետուրներով ձյունաթույր Տատրա՜կն` որ միշտ թևածեց Շուրջը գըլխիդ, ըստինքներուդ վրա թառած` Խըմեց ջըրիկն իր անհագ Սըրտիդ ակեն վիրավոր: Այս` քու հիվանդ սիրույդ պատկերը, մորթե՛, Գուռին քարին վրա մորթե՛: Հերի՛ք ծոցիդ մեջ գըգվես Գըլուխը ժիր և մագիլներն իր խոցող: Հերի՛ք լուսեղ ափիդ մեջ Կերցընես կուտն իր անգին. Աստղիկի պես տատրակը վարդ կըտուցով, Գուռին մամռոտ քարին վրա, Մորթե՛, աղջի՛կըս, մորթե՛: 23. ԼՔՈՒՄ Կորիցէ օրն` յորում ես ծնայ: ՀՈՎԲ Իրիկուն է: Մեր տան դըրան առջևի Պարտեզին մեջ բարտիներուն ըստվերներն Անհունորեն կ’երկարին: Իրիկուն է: Այնտեղ մինակ և տըրտում, Ջըրհորին եզրն արմըկած` Վար կը նայիմ, կը նայիմ խո՛րն ու կու լամ: Ներսը, տան մեջ, հանդարտավետ երգելով` Հանիիս հետ մայրըս խաղող կը հընձանե, Ու եղբայրներս, իր չորս դին, Ողկույզներուն բույրեն արբշիտ կը կայտռեն… Ո՛չ ոք, ո՛չ ոք գիտե վիշտն` Որ թոքերուս մեջ, զերդ խաշխաշ թունաբեր, Արագորեն կ’ուռճանա. Ո՛չ ոք գիտե թե ի՜նչ կերպ Հուսհատություն օրե օր զիս մահվան հետ Կ’ընդելացնե, թե կ’երթամ ի՛նչ ճամբայով Կյանքիս մոխիրն ես իմ ափիս մեջ կըշռել. Մահկանացու նայվածքներու վարագույր Պիտի ըլլա սարդի ոստայնը` զոր ես Լռությամբս հոգվույս ավերին վրա կը հյուսեմ: Դուն գիտես լոկ ճակատագիրս ահավոր, Ո՛վ Լուսնկա ուրվադեմ, Որ հուրին մեջ տըրտմաթախիծ կը ժըպտիս Եվ զիս քեզի՛ կը կանչես: Դո՛ւն գիտես լոկ թե ի՛նչ հողով թունավոր Թըրծըված է բաժակն այն` Որով կյանքս իմ խըմելու եմ սահմանված. Ու կը խոկաս բախտիս վըրա, կը գըթաս. Յուրաքանչյուր շիթն արցունքիս` որ կ’իյնա Խորության մեջ ջըրհորին` Կ’այլանդակե դեմքդ, ու հառաչել կու տա քեզ: Կանո՜ւխ է դեռ, իմ ձեռքերս իմ արյան մեջ Թաթխելու դեռ կանո՛ւխ է: Երբ շիրմաբույր իմ գոյությանըս կարոտ Սըրտերուն մեջ, սըրտերուն հետ նախ մեռնիմ. Եվ հանձնեմ քնարս աստվածներուն ոլիմբյան, Որ կը դարձնե դեռ հաճո Իմ կյանքս ուրիշ արեգնամոլ կյանքերու. Երբ հույսի Ուղտն, ալ խոնջ, ծալլե ծունկներն իր Անապատին մեջ օրերուս անծաղիկ, Այն ժամանակ, մըտերի՛մ հոր, Ամեն անոնք, որ ինձ դափնի կը քաղեն, Պետք է դառնան, թող դառնան, Շուրջն եզերքիդ, մեռելապսակս հյուսելու. Քանզի այն օրն, անիծելով հայրական Համբույրը կույր` որ եղավ Իմ սև սերմիս առաջնորդ, Դարձյալ քեզի՜ պիտի գամ, Քու երազկոտ, նիրվանական ջուրերո՜ւդ` Ուր ճակատեն կը սըրբըվի` արևուն Խարանը պիղծ, կը լըվացվի ամեն տարր Ու ամեն հոդ կը հաղթըվի, կը թողու Հոգին ազատ, հոգին մաքուր, մըտնելու Գիրկն Հանգիստին: Դարձյալ քեզի՜ պիտի գամ, Այսպես խաղաղ իրիկուն մ’երբ տնակին մեջ Մայրըս կ’երգե, ըզբաղած, Մահվան սաստիկ ծարավեն` Չըդընելով ուշ եզերքիդ բաղեղին` Որ գըթությամբ պիտի կառչի քըղանցքիս, Պիտի նետեմ մարմինս այս խոնջ, կարեվեր, Խորհուրդիդ մեջ… իմ հետին ճիչս օրհասի` Խորության մեջ դարձդարձիկ` Պիտի գանգյուն տա քարերուդ միջև թուխ, Որուն ի լուր` մերձակա Դըռնեն մայրս իմ լեղապատառ պիտ’ վազե. Սակայն զարթնուն պիտի քնացող ալիքներդ Ու զիս ընդհուպ ընկլուզեն. Հետո իրենց սովորական պըշնումով, Աղիտավոր գահավիժման ամեն հետք Պիտի ջընջեն: Լըռությունն` իր պատըռված Պատանքը վրաս պիտի հյուսե վերըստին Եվ Լուսնկան (որ պիտի փշրի անկումես Ծընունդ տալով հազարավոր աստղերու) Հետո դարձյալ, խաղաղիկ, Պիտի առնե ձևն իր նախկին, պիտ’ ըլլա Ջուրերուդ վրա` իմ անձնասպան հոգիես Բողբոջած մեծ արյունլըվա նունուֆար Մ’որույն արմատն ոչ ոք գիտե թե ո՛ւր է: 24. ՍԻՐՏՍ Է ՀՈԳՆԱԾ Սիրտս է հոգնած, վիրավո՜ր. Ո՛չ մեկ գարնան ծաղիկներուն կը սպասե. Կին մը ապուշ մոլոցքով Զայն բըզըքտեց. արդ տասը լույս մատերեն Արյուններս են, որ հատերու պես նուռի, Կաթիլ կաթիլ կը ծորին… Սիրտս է հոգնա՜ծ, Ու սերս իր մեջ վիրավոր: Քնարս է տըրտում, փըշըրվա՜ծ. Կը սպասե ո՛չ մեկ տոնական գինիի. Կին մ’անգիտակ ոճիրով Անոր լարերն աղիքներուս մեջ փետտեց… Ու տոսախե պորտին մեջ Կըթեց թույներն իր ծիծերուն ու լեզվին… Քնարս է տըրտո՜ւմ, Ու երգս իր մեջ վիրավոր: (Շարունակելի)
	__________________ HayCity Armenian Game Portal

11 Jun 07, 15:32	#23 (permalink)
KODAK VIP Lord VIP Ultra Club Join Date: Jan 2007 Location: Nederland Age: 41 Posts: 2,541 Rep Power: 20	ԳՈՂԳՈԹԱՅԻ ԾԱՂԻԿՆԵՐ Դանիել Վարուժան 25. ՎԱՐՈՒԺՆԱԿԻՍ Աղվո՜ր, աղվո՜ր, աղվո՜ր վարդն իմ Գարունիս` Որ սըրտիս վրա բացվեցար, Եվ քեզի հետ բացիր հոգիս վըշտահեղձ Նոր երազի մը պայծառ: Հին օրորանն, որ թաղարի պես լըքված, Կ’ըլլար խըշտյակը սարդին, Կենդանացա՜վ ճըռվողյունով, բույնի պես Պաճուճվեցավ վերըստին: Արև մը նոր, շողերուն հետ աչքերուդ, Շեմիս վըրա ցաթեցավ. Եվ վանդակին մեջ կաքավս վիրավոր Կարկաջեց երգ մը անձկավ: Դուն սենյակե սենյակ թըռար դեդևուն Բույնեն ինկած ծիտի պես. Ձայնեդ դյութված` այցելեցին տընակիս Սերոբեներ լուսագես: Աղվո՜ր, աղվո՜ր, աղվո՜ր վարդն իմ Գարունիս, Եկուր նըստե` ծունկերուս. Թող լուսնակի պես` մըռայլ ծոցս ողողեն Ոսկի վարսերըդ սընդուս: Շըղթայե վիզըս այդ թևերովըդ քընքույշ Նըման ծաղկե մանյակի. Ժըպտե՛ ինծի, որ ցուրտ անդունդը սըրտիս Արշալույսո՛վ բըռընկի: Խոսե՛ ինծի, անծանոթ խոսքը, զոր դուն Երկինքեն հետըդ բերիր, Կը բան շողը` վարդն, իսկ շուրթը մանկան Աստուծո մատը կարմիր: Նայե՛ ինծի, լուսնակն ինչպես կը նայի Դամբանին խորը խավար. Սերըս մեռած` պիտի առնե հարություն Ու պիտ’ ապրի քեզ համար: Քեզի՜ համար, որուն միսն է գոյացած Շուշաններու թերթերեն, Մյուռանաբույր շապիկն հյուսված է թևով Թիթեռներու նըկարեն: Քեզի՜ համար, ո՛վ իմ քերթվածըս անմահ` Զոր արյունովս հըղացա, Զոր երգեցի` հպելով սըրտիս լարերուն Լարն ամենե՛ն դյուրազգա: Քու ձեռքըդ լոկ դեռ կը բըռնե զիս կանգուն Ավազներուն վրա փառքիս. Եվ մազիդ մեկ թելը բա՛վ է կապելու Տիեզերքին հետ` հոգիս: Վարուժնա՛կդ իմ, իմ փափկասո՛ւն Դիցուհիս, Ո՛վ քընարե դու հոգյակ, Թող որ արցունքս, որ այտերուդ վրա կ’իյնա, Ըլլա ծիծաղ կամ սուտակ. Բիբերուդ թող սըրսկեն աստղե՛րն երկընքին Իմ խորշոմած ճակատիս` Որ իր վըրա, թագի պես, բա՛րձըր բըռնեց Խոր ըսպիները սըրտիս: Զի ես անդո՛ւնդն եմ` որ կ’ըլլա երջանիկ Փոսուռայի մը լույսով. Անապա՛տն եմ, որ երկինքին կը ժըպտի Իր ծըլարձակ մե՛կ բույսով: 26. ԱՆԻՇԽԱՆՈՒՀԻՆ Պիտի մեկնիս: Սև պարեգո՛տդ ես հագած. Ներքև քու այդ բաղեղնազարդ փեղույրին Դուն կը թըվիս զոհ մը ինծի` բարձրացած Մարմարակերտ բագինին: Զո՜ւր հուսացի օծումն հոգվույդ սիրահալ Դուն փափկությունը չունեցար կիներուն. Մատերդ հինա չըներկեցիր, և ոչ ալ Հավերուն կուտ տըվիր դուն: Միշտ սերտեցիր Մարգարեներն ռահվիրա Քու կուսական գիշերներուդ մեջ արդար. Եվ Բրյուտոմի եղեռնաբույր գանկին վրա Գարուններով թուխս նըստար: Դուն կըկեցիր դավեր և ռումբ շաղվեցիր. Գաղափարի հուրե՛րն աչքերդ բըղխեցան. Սև գանգուրներդ, ուսերուդ վրա ցանուցիր, Եղան դրոշակը Մահվան: Ռունգրըդ արդ կը բաբախեն բոցանուտ Հորիզոնին դեպի հովերը անհուն. Կը փըրփըրի մարմինիդ մեջ կենեղուտ Հըրդեհն հըզոր գահերուն: Բո՞ց կը տանիս պալատներուն` թե ժանտախտ… Ծըրարվեր են շանթեր սըրտիդ մեջ խորով. Օրենքներուն, թագերուն վրա ձեռքդ է լա՛խտ, Գիրգ ձեռքըդ` լի վարդերով: Հակառակ իմ տարփանքներուս կ’երթաս դու: Զո՜ւր տեղ ըզքեզ խընդրեցի հարսն իմ հյուղին. Սիրտդ է պըտուղ մը նըռնագեղ` որ կ’հեղու Թո՜ւյն` ափին մեջ բացողին: Գընա՜, և ես թող միամիտ հավատամ Թե պիտ’ դընեմ օր մը գըլուխիդ պըսակներ, Եվ ռումբը սա` զոր հիշատակ քեզ կու տամ` Օր մը Աշխա՜րհն է ջահեր: 27. ԵՓՐԵՄ Դագաղն արդեն փակվեցավ. վըրան վարդեր Շիրազի, Սուր մը հըսկա, դեռ ջերմիկ, ուրկե արյո՛ւն կը հոսի: Կափարիչին տակ կը նիրհե, անմահությամբ սըրարբած, Շանթն Աստուծո` խորտակված: Զինվորներ լուռ կ’արտասվեն. թնդանոթները կ’ողբան Ահեղ անունը անոր, բարձունքներուն վրա լերան, Եվ ձորերուն մեջ` իրենց պողպատակուռ երախեն Կ’հեղուն արցունք հըրեղեն: Եփրե՜մ… անունդ ավասիկ քանդակվեցավ խորասույզ Արծիվներուն կուրծքին վրա, և ճակատին վրա դարուս, Անուն մ’որ միշտ կայծակո՛վ փորագըրված պիտի մնա Ազատության սուրին վրա: Երիվարիդ վրա անցար` ինչպես ամպրոպը կ’անցնի` Տանելով կրակն երկնային իր ծոցին մեջ հոլանի. Դուն լոկ պատանք ըզգեցար, սըփռեցիր քու ծիրանին Ժող’վուրդներու քամակին: Կարիպալտին` Հռովմինն է, և Բոնաբարդ` Ոճիրին. Կը պատկանիս դո՛ւն միայն Ազատության Ոգիին: Ըզքեզ խրճիթ մը ծընավ, հայ վիշտը քեզ օրորեց. Այդ վիշտին չափ եղար մեծ: Հայրենիքն այն, զոր քու մեծ ըստվերովդ իսկ լեցուցիր, Ի՛նչ փույթ թե օր մը հյուղիդ քարերն ըրավ ցանուցիր, Գերիներու շըղթան ա՛յժմ էր քավությունը ինքնին Հազկերտներու ոճիրին: Պատառ պատառ կը հոշվեր ձեռքերուն մեջ Բըռնության Հաֆըզներու երկիրն հեգ, սոխակներու Վարդաստանն: Հարկ էր փըրկել Գեղեցիկն ու Գաղափարը ցանված. Կապեց սուսերըդ` Աստված: Նըժույգդ հեծար, հեծար այդ կայծակնավազ կենդանին` Որուն չհասան քամիներն ու ետևեն հևացին. Մռունչը փողիդ թավալեց գոռոզ վաշտերն հըրեղեն` Եվ Ահրիմանն` երկինքեն: Քաղաքներուն ապըստամբ դըռներն ի փուլ բացվեցան Հրանոթներուդ կատաղիշունչին առջև հրահոսան: Խըլեցիր թագն Իպլիսին, ու զայն դըրիր վերըստին Մանուկի մ’հեզ գըլուխին: Փախան Շահե՛րն առջևեդ. Պատմուճաննին պատառտուն Հազիվ բավեց ըլլալու պատանքն իրենց զորքերուն: Սիրեց նըժույգդ հաղթական դընել անոնց գահին վրա Լուսաբուղխ պայտն արյունլվա: Դուն սիրեցիր ողջունել ծագող Արևն Իրանին Աստվածորեն միշտ կանգնած թընդանոթիդ կատարին, Կառքիդ ետև շըղթայած` բերիր գերի բանակներ Ժողովուրդիդ զերդ նըվեր Բայց ակոսն այն, զոր սուրովդ հողին լանջքին վրա բացիր Պետք ուներ քու արյունիդ` որ բողբոջեր լուսալիր. Եվ մարմարյա՛ ճակատեդ պոռթկաց Արյունդ հըրաշող Արշալույսին պես ծագող: Ինկա՜ր… նըման արծիվին որ կ’իյնա վա՛ր ամպերեն` Ճանկին մեջ շանթը շոպած, հոգվույնմեջ մաս մ’արևեն. Անհունին մեջ քու անկումդ` ինչպես նաև սըրտերու` Բացավ ակոս մ’ահարկու: Ով որ զարկիր թուրիդ տակ` դյուցա՛զ մ’ըրիր զանիկա: Դյուցազնացար մ’ավելի դուն քու մահովըդ հըսկա: Ա՜յս է վըճիռն, երբ Աստված կարկառե պսակը փառքի` Հանճարն հարկ է խոնարհի: Խոնարհեցար արյունլվա` խորության մեջ անոհւնին Ինչպես Արևն հըրավառ կ’ընկըղմի ծոցն օվկիանին. Մարմինս` Անդունդը առավ, սուրըդ առավ` Եհովան, Անունդ առավ` Ապագան: … Կ’երգե Իրանն հաղթանակ, արդեն կու գա նոր Գարուն, Եվ կը հյուսվի դափնիի ճյուղ մը` քնարիս լարերուն: Իսպահանի լիճերուն մեջ կարապներն աղվական Մարգրիտներով կը լոգնան: Զո՜ւր է, Եփրե՛մ. Մինչ ազատ Ժողովուրդները արդեն Պըղընձախյուսն արձանիդ Արշալույսով կը շաղվեն, Հո՛ն, շիրմիդ վրա, հերարձակ Մայր մը կա միշտ ցավագին Լըքվա՜ծ Վիշտին մեջ կըրկին: 28. ՄԱՏՅԱՆՆ ԱՀԱ… Մատյանն ահա` զոր խոստացա… Երբ գըտնես Հոն դարերու կյանքին Երազն ահատակ, Եվ Բագոսի քըրմուհիներ վարդերես Որ կը պարեն բըլուրին վրա, լուսնին տակ, Եվ աստվածներ` որ կ’ուզեն սիրտն Հոմերին Դե ողջակեզ, կամ Մեսալին մ’հըրաչյա` Որ պատանքի տեղ կը սըփռե ծիրանին Սերեն մեռած ասպետներուն մարմնին վրա, Երբ հոն գըտնես Պոմպեյի գիշերներ, Նո՛ւռն` հրաբխին բերանին վրա հասունցած, Հետո այն Դարն` Հիսուսի պես կարեվեր` Արշալույսի մը երկունքեն բըռնըված: Երբ հոն գըտնես սիրտեր ճրագի պես մարող, Մաքառումներն երկաթներուն ու մարդուն, Ցեխեն կանգնող Ոճիրը խենթ, անսըքող, Որ կը խըմե արյունն անմեղ վարդերուն, Ո՛վ բարեկամ, խորհե թե Երգս է պատմեր Ցավն հաճույքին և հաճույքները ցավին. Սիրտն ըսկիհ մ’է` ուր երբ լեցվին գինիներ Աստվածներու սուրբ արյունին կը փոխվին. Խորհե թե սանձն արևաբիբ Բեգասիս Ոչ ոք կըրցավ իր ափին մեջ ամփոփել. Ագռավներուն կըռընչյուններն ամախեզ Խըրտչեցընել չըկըրցան վազն անարգել. Խորհե թե միշտ քըննադատն է միաչյա, Եվ ներքինի` բարոյագետը խոհեմ. Տառապած Սիրտն ո՞վ պիտի կշռել կարենա Նըժարին մեջ Տիեզերքին դեմ առ դեմ: Ա՛ն լոկ կըրնա ճանչնալ Երազը սրարբած` Ո՞վ կ’արբենա կյանքի դիրտովն ու խունկով, Ա՛ն որ Մարդն է` լույսով ցեխով թըրծըված, Ա՛ն որ Մարդն է` սըրբագործված արցունքով: Վ Ե Ր Ջ ԳՈՂԳՈԹԱՅԻ ԾԱՂԻԿՆԵՐ_ՑՈՒՑԱԿ Դանիել Վարուժան ԵՐԿԵՐ «Սովետական Գրող» Հրատարակչություն Երեվան 1984 1. Աստուծո լացը 2. Ճանապարհ խաչի 3. Լույսը 4. Տրտունջք 5. Առկայծ ճրագ 6. Խեղդված միջատը 7. Բանվորուհին 8. Մենավոր 9. Միջոն 10. Դաշտերու տղան 11. Սպասում 12. Ընկեցիկը 13. Պատգամավորներս 14. Մեռնող բանվոր 15. Խաբված կույսեր 16. Մեքենաները 17. Մամուս աղոթքը 18. Ճիվաղը կ'անցնի 19. Գիրքերուն մեջ 20. Դադար 21. Մայիս մեկ 22. Հրաշքին աղբյուրը 23. Լքում 24. Սիրտըս է հոգնած 25. Վարուժնակիս 26. Անիշխանուհին 27. Եփրեմ 28. Մատյանն ահա
	__________________ HayCity Armenian Game Portal

11 Jun 07, 15:33	#24 (permalink)
KODAK VIP Lord VIP Ultra Club Join Date: Jan 2007 Location: Nederland Age: 41 Posts: 2,541 Rep Power: 20	Հին Սեր Մամ ու ծերուկ, երկու թարշամ հոգիներ, Եկան նըստիլ շուքին ներքև ծիրանվույն ՝ Որուն քընքույշ ծաղիկներն էին զարդարեր Օր մը գըլուխը հանվույն: Անոնք սաստիկ կը դողդոջեն ՝ իբր ըլլան Սիրահարներ հանկարծ իրար հանդիպած. Բայց քովերնին՝ ցուպե՛րն իրենց լոկ կը մնամ Խոտին վըրա ՝ գըրկըված: Չունին այլևս հըրդեհումներն այրունին. Անոնց հոգին համբույրի երգը չունի. Ոչ ալ հոգնած կողերնուն մեջ կը ծաղկին Սերմերը ՝ նման շուշանի: Պապուն նայվածքըն աչվըներուն մեջ մամուն Կը նվաղի՝ չըթափանցած դեռ սրտին. Եվ կը մըսի գաղջ ճառագայթն արևուն Անոնց ծոցին մեջ ցըրտին: Եթե փորձե՜ն իսկ տարփանքի փորձ մ'անմեղ Գարնան դըրդիչ բուրումներեն սըրարբած՝ Կը փըշրի՜ սիրտն ՝ իբրև բաժակ մը բյուրեղ Հանկարծ կրակին դեմ ճաթած: Վարդերն անցա՜ն, անցան բոցերն այտերե. Սերն անոնց կայծ մ'է մոխիրին մեջ թաղված՝ Զոր հիշատակն իր շունչով իսկ կը մարե Վայրկյան մ'հազի՛վ արծարծած: Ու հիմակ այս գարնանային իրիկունն՝ Երբ կը բուրեն կինամոնները բըլրան՝ Կ'իյնա անոնց միտքը հին սերն հանկարծույն՝ Հին աղոթքի մը նման: Եվ կը հիշեն, շուքին տակ նույն ծիրանվույն, Մեռած գըգվանքն, իրենց տարփանքը հեշտին, Հետո համբույրն ու հետո ճի՛չը մամուն՝ Եվ իրարու կը ժըպտի՜ն… Հիասքա՜նչ է
	__________________ HayCity Armenian Game Portal

VIP Forums Muzblog Chat Games Gallery. Форум, муздневники, чат, игры, галлерея.

Literature and Culture Literature – are news, that will never become out of date. (Ezra Pound) When everything is forgotten, culture remains. (Edward Errio)

Даниэл Варужан