Originally Posted by Русалка

Պարույր Սևակ
ԴՈԻ

Դո՛ւ՝
երկու տառ,
Դո՛ւ՝
հասարակ մի դերանուն,
Եվ ընդամենն այդ քո երկու հատիկ տառով
Այս բովանդակ աշխարհին ես ինձ տեր անում...
Ու ես գարնան հողի ն՚ման
Քո կենսատու ջերմությանն եմ ընտելանում...


Դո՛ւ`
երկու տա՛ռ,
Եվ ահա ես
Երջանկութան համն ես զգում իմ բերանում,
Անջատամին ըմբերանում
Եվ թերանում եմ կատարել հրամանը տառապանքի...

Դո՛ւ՝
երկու տա՜ռ,
Ու ես, անգի՛ն,
Ինձանից ինքըս վերանում՝
Փոշիացած հերոսների
Ու ծնվելիք հանճարների
Դասակին եմ ընկերանում...

Դո՛ւ՝
երկու տա՛ռ,
Ու երբ հանկարծ
Թողնում ես ինձ ու հեռանում՝
Լքված տան պես ճեղք եմ տալիս,
Ծեփըս թափում, անտերանում,
Եվ կսկիծը, ցեցի նման,
Բույն Է դնում իմ սյուն՚ի մեջ,
Զեղունի մեջ ու գերանում...

Դո՛ւ՝
երկու տա՜ռ,
Դո՛ւ՝
հաստրա՜կ մի դերանուն...