ԱՌԱՎՈՏ ԼՈՒՍՈ

Առավոտ լուսո~,
Առավոտ մի ջի~նջ,
Ջի~նջ,ինչպես ... ոչի՛նչ,
Ջի՛նջ, սակայն դեռ պա~ղ:

Ու ես անհապաղ
Անջատում եմ ինձ
Աշխարհից ծանոթ
Ու պարպում եմ ինձ,
Դարձնում մի անոթ,
Որ լոկ դատարկ չէ,
Այլ նաև անօդ:
Եվ... նո~ր աշխարհ եմ ստեղծում հիմա
Առայժմ եթե ոչ ձեզ բոլորիդ,
Ապա գոնե ի՛նձ վրա
Բժշկի նման փորձարկեմ կարգին,
Ու եթե լինի այս անգամ սարքին`
Ն՛որ միայն վստահ հանձնեմ ձեզ նաև,
Եվ ապրեք այնտեղ դուք մարդավայել:

Ես` պատրանազերծ,
Բայց և հուսազեն,
Այս դեռ անվավեր ու նոր աշխարհում
Էլ չե~մ զբաղվում ու չե՛մ զբաղվի
Չեղածի վրա եղածի թերին իզո՞ւր քննելով,
Երազի վրա երեխայաբար անո՛ւրջ դնելով,
Կեղծված դրամով կեղծ բան գնելով,
Ոչ էլ ճարահատ ու միտումնորեն
Մահանալու պես անվերջ քնելով:

Ես ` զարթնած արդեն,
Բայց դեռ անլվա,
Հեղուկով մի կուց,
Որ պարգևում է ձնհալն անխուսափ,
Նախ զովացնում եմ դեմքն իմ` հիվանդի՛,
Իսկ հետո ` ամե~ն տեսակ հիվանդի`
Մա՞րդ լինի,երկի՞ր,թե՞ հավատ – մե~կ է
Զովացնում նրանց ամենքի դեմքը`
Իր ամենաբուժ մատների հետքը
Անջինջ թողնելով սրա ու նրա
Դեռ գոց կոպերի,
Դեռ փակ շուրթերի ,
Տակավին քնկոտ երեսի վրա:

Ու բոլորի՛դ մեջ,
Անխտիր բոլո~ր-բոլոի~դ,
Ինչ –որ սիրելի մի բան եմ գտնում ,
Սիրելու ինչ-որ արժանի մի բան,
Որ հավանաբար
Ա՛յն ժամանակ է ստեղծել արդեն,
Երբ հին ու չորս ոտքից երկուսը
Անդարձ
Մենք կորցրեցինք...

Եվ վեհ բարձունքից աններողության
Ես,քարի նման ,վար եմ թավալվում`
Հանելով փափուկ ա՛յն ստորոտին,
Որից քիչ անդին
Ճահիճն է ապրում
Իր հավերժական ինքնածին կյանքով,
Եվ,քարի լեզվով, ասում եմ . «Այբ Բեն»,
Այսիքն ` «Արեգակ»,
Կամ` «Եղիցի լույս»...