VIP Forums Muzblog Chat Games Gallery. Форум, муздневники, чат, игры, галлерея.

Вероника Тушнова

* * *

А знаешь, все еще будет!
Южный ветер еще подует,
и весну еще наколдует,
и память перелистает,
и встретиться нас заставит,
и еще меня на рассвете
губы твои разбудят.
Понимаешь, все еще будет!
В сто концов убегают рельсы,
самолеты уходят в рейсы,
корабли снимаются с якоря...
Если б помнили это люди,
чаще думали бы о чуде,
реже бы люди плакали.
Счастье - что онo? Та же птица:
упустишь - и не поймаешь.
А в клетке ему томиться
тоже ведь не годиться,
трудно с ним, понимаешь?
Я его не запру безжалостно,
крыльев не искалечу.
Улетаешь?
Лети, пожалуйста...
Знаешь, как отпразднуем
Встречу!

* * *

Осчастливь меня однажды,
позови с собою в рай,
исцели меня от жажды,
подышать немного дай!
Он ведь не за облаками,
не за тридевять земель,-
там снежок висит клоками,
спит апрельская метель.
Там синеет ельник мелкий,
на стволах ржавеет мох,
перепархивает белка,
будто розовый дымок.
Отливая блеском ртутным,
стынет талая вода...
Ты однажды
ранним утром
позови меня туда!
Я тебе не помешаю
и как тень твоя пройду...
Жизнь такая небольшая,
а весна - одна в году.
Там поют лесные птицы,
там душа поет в груди...
Сто грехов тебе простится,
если скажешь:
- Приходи!

* * *

Биенье сердца моего,
тепло доверчивого тела...
Как мало взял ты из того,
что я отдать тебе хотела.
А есть тоска, как мед сладка,
и вянущих черемух горечь,
и ликованье птичьих сборищ,
и тающие облака..
Есть шорох трав неутомимый,
и говор гальки у реки,
картавый,
не переводимый
ни на какие языки.
Есть медный медленный закат
и светлый ливень листопада...
Как ты, наверное, богат,
что ничего тебе не надо.

Все наши любимые стихи про любовь и не только...

Պ. Սևակ

ԴՈՒ ՄԻ ՀԱՐՑՐՈՒ

Դու մի հարցրու. -սիրո՞ւմ ես ինձ-
Ինչպես կույրը իր ձեռնափայտն է միշտ հիշում,
Դու էլ հիշիր,
Որ երբ իզուր հարց չեն տալիս,
Սուտ պատասխան չեն ստանում:
ԵՎ դու բնավ իմ այս խոսքից մի վշտանա,
Այլ՝ մտածիր,
Թե ջրհորի մութ խորության չափման համար
Իր սեփական մանկանն ո՞վ է ջրհոր նետում...

Դու մի հարցրու, իսկ ես ասեմ
Քո ուզածից շատ ավելին.
ԵՎ ասում եմ ես՝ միօրյա հավատացյալ,
Իսկ դու լսի՛ր, իմ նորօրյա աստվածուհի.
- Պաշտամունքի մի ծե՛ս պիտի տրվի այսօր,
Խոստովանքը էլ ո՞ւմ է պետք:

Դու, անծանոթ մի նոր աշխարհ,
Ես՝ մի հմուտ աշխարհագետ,
Որ վատ գիտեմ, շա՛տ վատ գիտեմ
Բազմախոստում տեղանքը քո
ՈՒ խոսում է մեջս կրկին
Մոլի ոգին հետազոտման:
ՈՒզում եմ քեզ անգիր անել,
Մտքով գծել քարտեզը քո,
Հարց ու փորձը էլ ո՞ւմ է պետք...

ԵՎ առավել լավ չէ՞ արդյոք,
Որ մարդու ոտքը սայթաքի,
Քան թե՝ լեզուն:

ՈՒրեմն արի ոչ թե խոսենք,
Այլ մտովի քայլենք առաջ այս անծանոթ ճանապարհով՝
Մինչև հասնենք հանգրվանի,
Հեքիաթային ինչ-որ մի տեղ,
ՈՒր մենք պիտի լինենք թլվատ,
Ջրի նման
ՈՒ լինենք կույր՝ կրակի պես:
ՈՒր հակառակ մեր իմացած հին օրենքի,
Մարմինները ջերմությունից չե՛ն լայնանում,
Այլ՝ կծկվում:
ԵՎ լուծվում են բոլոր հարցերն աղի նման,
Դառնալով համ մեր բերանում,
Մեր լարաթափ ջղերի մեջ,
Շփոթահար մեր դեմքերին...
...Այնժամ, գուցե ե՛ս քեզ հարցնեմ.
- Սիրո՞ւմ ես ինձ:
Ես քեզ հարցնեմ, պատասխանիդ չսպասելով,
Այլ օգնելով, որ ստանաս
Նախկին տեսքդ աստվածուհու՝
Նախկին տեսքդ ա՛յն աշխարհի,
Որ դեռ չուներ գծված քարտեզ...

ԵՎ իմ հարցին ի պատասխան՝
Այնժամ, գուցե ինքդ ինձ ասես.
- Ասում են, թե դուք օգնում եք
Լոկ... հանվելիս,
Իսկ դու, օգնում ես հագնվել...
Դու ուրիշ ես, սիրո՛ւմ եմ քեզ:

Attached Images

 

Պարույր Սևակ

Դու - երկու տառ, դու, հասարակ մի դերանուն:
ԵՎ ընդամենն քո այդ երկու հատիկ տառով՝
Այս բովանդակ աշխարհին ես ինձ տեր անում:

Դու՝ երկու տառ և ես հանկարծ
Երջանկության համն եմ զգում իմ բերանում,
Անջատումին ըմբերանում
ՈՒ թերանում եմ կատարել
Հրամանը տառապանքի:

Դու՝ երկու տառ, և ես, անգին,
Ինձանից ինքս վերանում,
Փոշիացած հերոսնեի
ՈՒ ծնվելիք հանճարների
Դասակին եմ ընկերանում:

Դու՝ երկու տառ ու երբ հանկարծ
Թողնում ես ինձ ու հեռանում,
Լքված տան պես ճեղք եմ տալիս,
Ծեփս թափում, անտերանւմ
ՈՒ կսկիծը, ցեցի նման,
Բույն է դնում իմ սյունի մեջ,
Ձեղունի մեջ
ՈՒ գերանում:

Դու՝ երկու տառ,
Դու՝ հասարակ
Մի դերանուն...

Պ. ՍԵՎԱԿ

Մ Ե ԶԱ Ն Ի Ց Մ Ե Կ Ը

Մեզանից մեկը, անշուշտ, այստեղ չէ,
Մեզանից մեկը՝
Կամ ես, կամ թե դու:
Թե դու չես այստեղ՝
Ապա ինչպես է,
Որ ինձ հետ ես միշտ՝
Իմ սենյակի մեջ,
Իմ մատների տակ,
Իմ լեզվի վրա:
Թե ես չեմ այստեղ,
Ապա ինչպես է,
Որ ես հետդ չեմ՝
Քո սենյակի մեջ,
Քո մատների տակ,
Քո լեզվի վրա:
Ճիշտն այն է գուցե,
Որ մենք երկուսս էլ այստեղ չենք լինում.
Ինքս այնտեղ եմ, որտեղ որ դու ես,
Իսկ դու այնտեղ ես, որտեղ որ ես եմ:
Այսպես գալիս ենք մենք դեպի իրար,
Դու՝ ինձ մոտ,
Ես՝ քեզ
Եվ չենք հանդիպում... այս քանի տարի:

Պ. ՍԵՎԱԿ

ՆԱՄԱԿԻ ՓՈԽԱՐԵՆ

Դու ինչ ես ուզո՞ւմ։
Դու շա~տ բան կուզես,
Բայց ես որտեղի՞ց քո ուզածը տամ։

Չե՛ս ուզում արև մի քառակուսի
Ու եռանկյունի մի լուսին, գիտե՛մ։

Դու ապառնիից մահու չափ հոգնել
Եվ ապառիկ ես րնդամենն ուզում
(Պատմություն կոչված անբերրությունի՞ց):
Իսկ ես քեզ ինչպե՞ս ապառիկն այդ տամ,
Երբ ի՛նքս եմ ուզում ապառիկ ուզել
(Իմ մեծահարուստ... համբերությունի~ց)։
Բայց դու մի՛ նայիր ինձ այդպես՝ ցաված.
Ես չեմ մերժում քեզ,
Ես նա եմ, հենց նա՛,
Ով մարդկանց մերժել չի~ կարողանում...

Տե՛ս, գունափոխված ծառերը բոլոր
Իրենց սաղարթի ձուլածո ոսկին
Առանց զնգոցի մանրում են անվերջ,
Վերածում էժան թղթադրամի՝
Գնելով իրենց հանգիստ քնելու իրավունքը թանկ:
Ես թոռն եմ աշնան ու կտակառուն,
Ու թույլ եմ տալիս, որ դու տեր դառնաս
Մի ամբո~ղջ խտիտ թղթադրամի.
Բարո՛վ վայելես։
Կտրուկ քարափով վերջացող լանջը
Իր հնադարյան խզարով քարե,
Տե՛ս,
Համառում Է կտրել երկնքի կապտաջիղ կողը։
Ու ես էլ ահա
Մեկնած մատների իմ աղեղնաձև-անմաշ սղոցով
Ջանում եմ կտրել մի պատառ աշուն.
Ա՛ռ, որ ձմռանը ցրտում չտխրես:

Քամին ավազից ու փխրուն հողից
Երեխայական լեռնապարեր Է սարքում անընդհատ
Եվ դժգոհելով՝ երեխայի պես,
Հենց տեղն ու տեղն Էլ սարքածն Է քանդում՝
Քանդածը կրկին վերաշինելու նո՛ր ախորժակով։
Լիազորված եմ ես քամու կողմից,
Ու եթե կուզես՝ մի վայրկյան հետո
Սարքեմ ու տամ քեզ մի ո~ղջ լեռնաշխարհ.
Քեզ համար ապրի~ր
Եվ շնորհակալ մի՛ լինիր բնավ,—
Դրանով դու ինձ կվիրավորե~ս:

Էլ ի՞նչ ես ուզում։

Իսկ թե հոգնել ես դու ապառնիից
Եվ ապառիկի հույս ունես դարձյալ,
Ոչի՛նչ չես շահի ինքդ դրանով,
Իսկ ես դրանից շա՜տ եմ վնասվում,
Քանի որ ցավով տեսնում եմ կրկին,
Որ մարդկանց առաջ զո~ւր Է բացվելս,
Դաշտի պես փռվել ու տարածվելս.
Դարձյա՛լ չեն տեսնում ու չեն ճանաչում,
Թաքստոցներ են փնտրում կանաչում...

Թե քեզ չես խղճում՝ ինձ խղճա գոնե
Ու խոսքիս վերջին նվոցը լսիր.
Երբ որ աստղերը
Արդեն հոգնում են անշարժությունից,
Վերևից իրենց նետում են ջուրը,
Որ բարի քամին ման ածի իրենց:
Դո՛ւ,
Որ հոգնել ես քեզ միշտ պատեպատ խփելուց,
Արի՛,
Ապրիր հոգուս մեջ,
Որ չունի պատեր, որոնց դու խփվես:
Ապրի՛ր հոգուս մեջ,
Ու ր չես դեգերի նաև մտովին,
Ուր դու կնստես ու կիշխե~ս անգամ`
Ա՛յն զարմանալի առատության հետ,
Որ այնտեղ տե~ր է, արքայից արքա՛:

Ի՛նքդ հասկացիր
Եվ ուրիշների՛ն դու լավ հասկացրու,
Որ ոչի~նչ – ոչի~նչ ձեզ տալ չեմ կարող.
Ես լոկ կարող եմ ձեզ սիրե~լ... այսքա՛ն:

Պ. ՍԵՎԱԿ

ՆԱՄԱԿԻ ՓՈԽԱՐԵՆ

Դու ինչ ես ուզո՞ւմ։
Դու շա~տ բան կուզես,
Բայց ես որտեղի՞ց քո ուզածը տամ։

Չե՛ս ուզում արև մի քառակուսի
Ու եռանկյունի մի լուսին, գիտե՛մ։

Դու ապառնիից մահու չափ հոգնել
Եվ ապառիկ ես րնդամենն ուզում
(Պատմություն կոչված անբերրությունի՞ց):
Իսկ ես քեզ ինչպե՞ս ապառիկն այդ տամ,
Երբ ի՛նքս եմ ուզում ապառիկ ուզել
(Իմ մեծահարուստ... համբերությունի~ց)։
Բայց դու մի՛ նայիր ինձ այդպես՝ ցաված.
Ես չեմ մերժում քեզ,
Ես նա եմ, հենց նա՛,
Ով մարդկանց մերժել չի~ կարողանում...

Տե՛ս, գունափոխված ծառերը բոլոր
Իրենց սաղարթի ձուլածո ոսկին
Առանց զնգոցի մանրում են անվերջ,
Վերածում էժան թղթադրամի՝
Գնելով իրենց հանգիստ քնելու իրավունքը թանկ:
Ես թոռն եմ աշնան ու կտակառուն,
Ու թույլ եմ տալիս, որ դու տեր դառնաս
Մի ամբո~ղջ խտիտ թղթադրամի.
Բարո՛վ վայելես։
Կտրուկ քարափով վերջացող լանջը
Իր հնադարյան խզարով քարե,
Տե՛ս,
Համառում Է կտրել երկնքի կապտաջիղ կողը։
Ու ես էլ ահա
Մեկնած մատների իմ աղեղնաձև-անմաշ սղոցով
Ջանում եմ կտրել մի պատառ աշուն.
Ա՛ռ, որ ձմռանը ցրտում չտխրես:

Քամին ավազից ու փխրուն հողից
Երեխայական լեռնապարեր Է սարքում անընդհատ
Եվ դժգոհելով՝ երեխայի պես,
Հենց տեղն ու տեղն Էլ սարքածն Է քանդում՝
Քանդածը կրկին վերաշինելու նո՛ր ախորժակով։
Լիազորված եմ ես քամու կողմից,
Ու եթե կուզես՝ մի վայրկյան հետո
Սարքեմ ու տամ քեզ մի ո~ղջ լեռնաշխարհ.
Քեզ համար ապրի~ր
Եվ շնորհակալ մի՛ լինիր բնավ,—
Դրանով դու ինձ կվիրավորե~ս:

Էլ ի՞նչ ես ուզում։

Իսկ թե հոգնել ես դու ապառնիից
Եվ ապառիկի հույս ունես դարձյալ,
Ոչի՛նչ չես շահի ինքդ դրանով,
Իսկ ես դրանից շա՜տ եմ վնասվում,
Քանի որ ցավով տեսնում եմ կրկին,
Որ մարդկանց առաջ զո~ւր Է բացվելս,
Դաշտի պես փռվել ու տարածվելս.
Դարձյա՛լ չեն տեսնում ու չեն ճանաչում,
Թաքստոցներ են փնտրում կանաչում...

Թե քեզ չես խղճում՝ ինձ խղճա գոնե
Ու խոսքիս վերջին նվոցը լսիր.
Երբ որ աստղերը
Արդեն հոգնում են անշարժությունից,
Վերևից իրենց նետում են ջուրը,
Որ բարի քամին ման ածի իրենց:
Դո՛ւ,
Որ հոգնել ես քեզ միշտ պատեպատ խփելուց,
Արի՛,
Ապրիր հոգուս մեջ,
Որ չունի պատեր, որոնց դու խփվես:
Ապրի՛ր հոգուս մեջ,
Ու ր չես դեգերի նաև մտովին,
Ուր դու կնստես ու կիշխե~ս անգամ`
Ա՛յն զարմանալի առատության հետ,
Որ այնտեղ տե~ր է, արքայից արքա՛:

Ի՛նքդ հասկացիր
Եվ ուրիշների՛ն դու լավ հասկացրու,
Որ ոչի~նչ – ոչի~նչ ձեզ տալ չեմ կարող.
Ես լոկ կարող եմ ձեզ սիրե~լ... այսքա՛ն: