VIP Forums Muzblog Chat Games Gallery. Форум, муздневники, чат, игры, галлерея.

Мукик · 25 May 07, 10:44

ՄԵԾ ԻՇԽԱՆ ՋԻՎԱՆՇԻՐԻ ՄԱՀՎԱՆ ՈՂԲԵՐԳԸ

Աստվածային խոսքի շնորհատուր հոգի,
Դե հորինիր ողբի իմաստալի երգեր,
Զի սգալի ձայնով ողբի ու մորմոքի
Դժնի կորուստն ենք մեր սգում մենք կարեվեր:

Բեկումն Արևելից - մեծ կործանումն այն սև-
Ողջ երկիրը լցրեց աղաղակով հավետ,
Ազգեր, ցեղերն ամեն թող իմ խոսքը լսեն,
Երկրածիններն ամեն թող ողբ ասեն ինձ հետ:

Գլորվեց մեր վեմը` կենդանի և հզոր,
Եվ պարիսպներն ամուր իսպառ խորտակվեցին,
Տապալվեց և փլվեց Աշտարակը խոսող,
Եւ շինության կապերն ամեն բզկտվեցին:

Դարձավ թույն ու լեղի մեր խաղաղ կյանքին, ավա՜ ղ,
Եվ ավազակ ցեղեր տեղացին մեզ վրա,
Կործանվեց երկիրը մեծասքանչ ու խաղաղ,
Հանգավ մեծ տերության ջահը այն հուրհրան:

Եկան, վրա հասան մեզ անեծքներն այն չար,
Որով սպառնում էր Եսայի մարգարեն,
Զի տոնական օրով Տերունական խաչի
Սուգն ու արցունքն աղի լոկ մեզ բաժին հասավ:

Զետեղեցին անհետ կորստյան խոր փոսեր,
Որ հովիվին բարի անդունդները նետեն,
Մոլորության հոգուց առան զազիր դասեր`
Մահու որոգայթներ լուռ լարելով մոր դեմ:

Էնպես էր նա նստած` առյուծն էր իր գահին,
Թշնամիներն իր դեմ սարսում եին լալկված,
Եվ իշխաններն ամեն, տոհմատերերը հին
Խոնարհ էին նրան` սիրով գլխահակված:

Ընկավ երկիրն ամբողջ նրա համբավը մեծ,
Եվ աշխարհներ թևեց լույս անունը նրա,
Նրա միտքը ուժեղ և հանճարը գովեց
Տիեզերքը համայն` երկրագնդի վրա:

Թագավորը հունաց և հարավի արքան
Տենչում էին տեսնել իրենց մեծ իշխանին,
Ընդունելով նրան խոնարհությամբ այնքան,
Փառք ու պատիվներով միշտ պսակում էին:

Ժանտատեսիլ թափվեց մեր գլխին մութ չարիք,
Անզեղջ հանդիմանանք` մոլորության պահին,
Մենք բարկացրինք Աստծուն - պատգամները չարինք-
Նա կորստյան մատնեց երկրի նախագաին:

Իսպաո անհետացան պաշտպանները նրա,
Եվ նա զրկվեց անգամ վերին օդնութկունից`
Երբ որ տերը լքեց նրան երկրի վրա,
Թողնելով, որ լլկվի ժանտագործի թույնից:

Լարեց իր աղեղը թշնամին բանսարկու,
Նենգությունը սրեց` ինչպես սուրն են սրում,
Իջավ նրա վրա խոցոտմամբ ահարկու.
Ոնց Մովաբի ցեղը ջնջվեց մի գիշերում:
Խարդախ մի խորհրդով նրան տարավ թաքուն
Եվ խոցոտեց անխիղճ այդ վեհագոյն մարդուն:

Խրոխտ էիր դու միշտ համայն ազգերի մեջ
Եվ քեզ արթնացնողին դարձնում էիր գերիդ,
Հիմա արեգակը փոխեց ընթացքն անշեջ,
Եվ ի վեր ելան քո դեմ որդիք ծառաներիդ:

Ծնունդն այն ոճրապարտ, մեվավորը այն նենգ,
Անօրենի որդին, որ չարչարեց նրան,
Թով անեծքով պատած գետնի տակը անցնի,
Կայենի պես մոլոր շրջի երկրի վրա:

Կապվեն թող ճամփեքը, որով պիտի փախչի,
Երկնի գիշակները գլխին թող պտտվեն,
Ագռավները թող գան նրա լեշի կանչին,
Վայրի գազանները նրանով թող բտվեն:

Հերովդեսի հրով թող կործանվի նա էլ,
Թող որդեր ու մկներ մարմնի մեջ ծնվեն,
Թող աղեկեզ ցավերն անդուլ բորբոքվելով,
Իր տիրապան մարմինն անեն ծվեն-ծվեն:

Ձեռքն այն, որ մեկնվեց և տիրասպան դարձավ,
Այն ոտքը, որ կոխեց պատկերն հրաշագեղ,
Եռբորածին ախտով թող բռնվեն ի ցավ
Եվ ցեցերին դառնան բնակարան ու կեր:

Ղողված, թող դժնիկի հովհանու տակ հանգչի,
Եվ իժերի ձագեր թող քրքրեն նրան,
Թող քարաբ օձի թույնը հեղի մարմինն ամբողջ
Ուռուցքներ ու ճաքեր մաշկի վրա եռան:

Ճրագն էր ճշմարիտ նա մեր խաղաղության,
Ալյաց ընդվզումը մեղմող մեծ նավապետ,
Այդպիսին էր խիզախ անձը Ջիվանշիրի,
Որ ոսոխն սանձում ու շպրտում էր ետ:

Մարգարտաշար էին լեզվին եռում,
Մաքրափայլ էր կյանկը, վարքը` լուսամեծար,
Արթնանում էր իբրև առյուծասիրտ կորյուն,
Որս էր հափշտակում և բաժանում մարդկանց:

Նիրհող մարմնի մեջ միշտ արդուն էր հոգին,
Եվ Արեսի կառքը քշում էր աստղերի մեջ`
Ուշիմության վարդը բերելով իր ձեռքին.

Շնորհքն էին դրանք Աստծո պաշտամունքի,
Որ կայլակում էին Քրիստոսի կողմից,
Իր ծովակերպ ծոցը, ինչպես որ Սուրբ Հոգին,
Անուշահոտ բույր էր արձքկում իր խոսքից`
Անմահության հոտեր տալով ռունգ ու քիմքին:

Ողբերն ինձ համար էլ ջրի փերիների
Կամ ջայլամաց տարմի
Ողբ չեն, այլ մայրերի կսկծագույն կոծյուն
Առ մենավոր քաղաքն` ավեր, որդեկերույս:

Չհիշվեն և գուցե օրերն այս դառնաբեր,
Որոնց մեջ կատարվեց քո մահը ցավաբեր. -
Բայց չարով թող չորվեն տանջողները քո չար:

Պայծառ քո արևը լույս էր անշիջելի.-
Ո՜հ, ի՜նճ սև գիշերվա խավար էր թխպահոծ,
Ծածկեց մարմինն անլույս քո դեմքն անջնջելի
Եվ անփարատ ստվեր նա մեզ վրա նետեց:

Ջերմախտով տառապում, այրվում եմ հիրավի`
Երբ նայում եմ թափուր պատկերին քո գահի:

Ռազմիկ էիր դու քաջ, և երթդ դադարեց,
Ուստի` իմ աչքերը - կսկծագին վերքեր -
Դարձել են արցունքի աղբյուրներ վշտամեծ:

Սիրելիները քո այրվում հազարակի
Եվ հիշում են ողբով սերը քո անմոռաց.
Ո՜հ, թե կարենայինք պոխվել անուշ խնկի
Եվ ծխալով բուրել գերեզմանիդ վրա:

Վերացավ մեր թագը, աթոռը վերացավ.
Քեզ հետ փառքը մեր վեհ սև հողի գիրկն անցավ:

Տիբերական ծովը, լեռները Լիբանանի
Հագուրդ էին առնում քո` միակիդ տեսքից,
Հիմա` աչքը օձին հյուսիսային հողմի,
Քեզ են փնտրում: Չկաս: Ծառերը կտրատվում,
Նռներն են արյունում հոնաց տապարներց:

Րամք փեսայոց, ավա՜ղ, երա՜մ-երա՜մ-երա՜մ
Փեսաներին պատեց սուգը չարաբաստիկ.
Հարսների առագաստը փոշոտվել է սաստիկ:

Ցավում են, ա՜խ, ցավում դառը արտասուքով.

Հյուծվելով տառապում են`
Ոնց ձագամեռ հավքեր` անապատում սգո:

Փառքից այս անարգյալ շտապում են փրկվել.
Զի քո մահով տեսան իմաստն ունայնության,
Թե` մեզանից ոչ ոք չի մնալու այստեղ:

Քաղցր է կրկին ողբալ և արտասուք վաթել,
Բայց ավելի քաղցր է քեզ հետ հողը մտնել:

25 May 07, 10:44	#2 (permalink)
Мукик Все буду молчать......... VIP Ultra Club Join Date: Mar 2007 Location: Много будете знать скоро состаритесь... Age: 46 Posts: 14,210 Blog Entries: 7 Rep Power: 33	ՄԵԾ ԻՇԽԱՆ ՋԻՎԱՆՇԻՐԻ ՄԱՀՎԱՆ ՈՂԲԵՐԳԸ Աստվածային խոսքի շնորհատուր հոգի, Դե հորինիր ողբի իմաստալի երգեր, Զի սգալի ձայնով ողբի ու մորմոքի Դժնի կորուստն ենք մեր սգում մենք կարեվեր: Բեկումն Արևելից - մեծ կործանումն այն սև- Ողջ երկիրը լցրեց աղաղակով հավետ, Ազգեր, ցեղերն ամեն թող իմ խոսքը լսեն, Երկրածիններն ամեն թող ողբ ասեն ինձ հետ: Գլորվեց մեր վեմը` կենդանի և հզոր, Եվ պարիսպներն ամուր իսպառ խորտակվեցին, Տապալվեց և փլվեց Աշտարակը խոսող, Եւ շինության կապերն ամեն բզկտվեցին: Դարձավ թույն ու լեղի մեր խաղաղ կյանքին, ավա՜ ղ, Եվ ավազակ ցեղեր տեղացին մեզ վրա, Կործանվեց երկիրը մեծասքանչ ու խաղաղ, Հանգավ մեծ տերության ջահը այն հուրհրան: Եկան, վրա հասան մեզ անեծքներն այն չար, Որով սպառնում էր Եսայի մարգարեն, Զի տոնական օրով Տերունական խաչի Սուգն ու արցունքն աղի լոկ մեզ բաժին հասավ: Զետեղեցին անհետ կորստյան խոր փոսեր, Որ հովիվին բարի անդունդները նետեն, Մոլորության հոգուց առան զազիր դասեր` Մահու որոգայթներ լուռ լարելով մոր դեմ: Էնպես էր նա նստած` առյուծն էր իր գահին, Թշնամիներն իր դեմ սարսում եին լալկված, Եվ իշխաններն ամեն, տոհմատերերը հին Խոնարհ էին նրան` սիրով գլխահակված: Ընկավ երկիրն ամբողջ նրա համբավը մեծ, Եվ աշխարհներ թևեց լույս անունը նրա, Նրա միտքը ուժեղ և հանճարը գովեց Տիեզերքը համայն` երկրագնդի վրա: Թագավորը հունաց և հարավի արքան Տենչում էին տեսնել իրենց մեծ իշխանին, Ընդունելով նրան խոնարհությամբ այնքան, Փառք ու պատիվներով միշտ պսակում էին: Ժանտատեսիլ թափվեց մեր գլխին մութ չարիք, Անզեղջ հանդիմանանք` մոլորության պահին, Մենք բարկացրինք Աստծուն - պատգամները չարինք- Նա կորստյան մատնեց երկրի նախագաին: Իսպաո անհետացան պաշտպանները նրա, Եվ նա զրկվեց անգամ վերին օդնութկունից` Երբ որ տերը լքեց նրան երկրի վրա, Թողնելով, որ լլկվի ժանտագործի թույնից: Լարեց իր աղեղը թշնամին բանսարկու, Նենգությունը սրեց` ինչպես սուրն են սրում, Իջավ նրա վրա խոցոտմամբ ահարկու. Ոնց Մովաբի ցեղը ջնջվեց մի գիշերում: Խարդախ մի խորհրդով նրան տարավ թաքուն Եվ խոցոտեց անխիղճ այդ վեհագոյն մարդուն: Խրոխտ էիր դու միշտ համայն ազգերի մեջ Եվ քեզ արթնացնողին դարձնում էիր գերիդ, Հիմա արեգակը փոխեց ընթացքն անշեջ, Եվ ի վեր ելան քո դեմ որդիք ծառաներիդ: Ծնունդն այն ոճրապարտ, մեվավորը այն նենգ, Անօրենի որդին, որ չարչարեց նրան, Թով անեծքով պատած գետնի տակը անցնի, Կայենի պես մոլոր շրջի երկրի վրա: Կապվեն թող ճամփեքը, որով պիտի փախչի, Երկնի գիշակները գլխին թող պտտվեն, Ագռավները թող գան նրա լեշի կանչին, Վայրի գազանները նրանով թող բտվեն: Հերովդեսի հրով թող կործանվի նա էլ, Թող որդեր ու մկներ մարմնի մեջ ծնվեն, Թող աղեկեզ ցավերն անդուլ բորբոքվելով, Իր տիրապան մարմինն անեն ծվեն-ծվեն: Ձեռքն այն, որ մեկնվեց և տիրասպան դարձավ, Այն ոտքը, որ կոխեց պատկերն հրաշագեղ, Եռբորածին ախտով թող բռնվեն ի ցավ Եվ ցեցերին դառնան բնակարան ու կեր: Ղողված, թող դժնիկի հովհանու տակ հանգչի, Եվ իժերի ձագեր թող քրքրեն նրան, Թող քարաբ օձի թույնը հեղի մարմինն ամբողջ Ուռուցքներ ու ճաքեր մաշկի վրա եռան: Ճրագն էր ճշմարիտ նա մեր խաղաղության, Ալյաց ընդվզումը մեղմող մեծ նավապետ, Այդպիսին էր խիզախ անձը Ջիվանշիրի, Որ ոսոխն սանձում ու շպրտում էր ետ: Մարգարտաշար էին լեզվին եռում, Մաքրափայլ էր կյանկը, վարքը` լուսամեծար, Արթնանում էր իբրև առյուծասիրտ կորյուն, Որս էր հափշտակում և բաժանում մարդկանց: Նիրհող մարմնի մեջ միշտ արդուն էր հոգին, Եվ Արեսի կառքը քշում էր աստղերի մեջ` Ուշիմության վարդը բերելով իր ձեռքին. Շնորհքն էին դրանք Աստծո պաշտամունքի, Որ կայլակում էին Քրիստոսի կողմից, Իր ծովակերպ ծոցը, ինչպես որ Սուրբ Հոգին, Անուշահոտ բույր էր արձքկում իր խոսքից` Անմահության հոտեր տալով ռունգ ու քիմքին: Ողբերն ինձ համար էլ ջրի փերիների Կամ ջայլամաց տարմի Ողբ չեն, այլ մայրերի կսկծագույն կոծյուն Առ մենավոր քաղաքն` ավեր, որդեկերույս: Չհիշվեն և գուցե օրերն այս դառնաբեր, Որոնց մեջ կատարվեց քո մահը ցավաբեր. - Բայց չարով թող չորվեն տանջողները քո չար: Պայծառ քո արևը լույս էր անշիջելի.- Ո՜հ, ի՜նճ սև գիշերվա խավար էր թխպահոծ, Ծածկեց մարմինն անլույս քո դեմքն անջնջելի Եվ անփարատ ստվեր նա մեզ վրա նետեց: Ջերմախտով տառապում, այրվում եմ հիրավի` Երբ նայում եմ թափուր պատկերին քո գահի: Ռազմիկ էիր դու քաջ, և երթդ դադարեց, Ուստի` իմ աչքերը - կսկծագին վերքեր - Դարձել են արցունքի աղբյուրներ վշտամեծ: Սիրելիները քո այրվում հազարակի Եվ հիշում են ողբով սերը քո անմոռաց. Ո՜հ, թե կարենայինք պոխվել անուշ խնկի Եվ ծխալով բուրել գերեզմանիդ վրա: Վերացավ մեր թագը, աթոռը վերացավ. Քեզ հետ փառքը մեր վեհ սև հողի գիրկն անցավ: Տիբերական ծովը, լեռները Լիբանանի Հագուրդ էին առնում քո` միակիդ տեսքից, Հիմա` աչքը օձին հյուսիսային հողմի, Քեզ են փնտրում: Չկաս: Ծառերը կտրատվում, Նռներն են արյունում հոնաց տապարներց: Րամք փեսայոց, ավա՜ղ, երա՜մ-երա՜մ-երա՜մ Փեսաներին պատեց սուգը չարաբաստիկ. Հարսների առագաստը փոշոտվել է սաստիկ: Ցավում են, ա՜խ, ցավում դառը արտասուքով. Հյուծվելով տառապում են` Ոնց ձագամեռ հավքեր` անապատում սգո: Փառքից այս անարգյալ շտապում են փրկվել. Զի քո մահով տեսան իմաստն ունայնության, Թե` մեզանից ոչ ոք չի մնալու այստեղ: Քաղցր է կրկին ողբալ և արտասուք վաթել, Բայց ավելի քաղցր է քեզ հետ հողը մտնել:
	__________________ «Никто никого не может потерять, потому что никто никому не принадлежит.»

Thread Tools
Show Printable Version Email this Page
Display Modes
Switch to Linear Mode Switch to Hybrid Mode Threaded Mode

VIP Forums Muzblog Chat Games Gallery. Форум, муздневники, чат, игры, галлерея.

Literature and Culture Literature – are news, that will never become out of date. (Ezra Pound) When everything is forgotten, culture remains. (Edward Errio)

Դավթակ Քերթող