VIP Forums Muzblog Chat Games Gallery. Форум, муздневники, чат, игры, галлерея.

Мукик · 25 May 07, 10:44

ՄԵԾ ԻՇԽԱՆ ՋԻՎԱՆՇԻՐԻ ՄԱՀՎԱՆ ՈՂԲԵՐԳԸ

Աստվածային խոսքի շնորհատուր հոգի,
Դե հորինիր ողբի իմաստալի երգեր,
Զի սգալի ձայնով ողբի ու մորմոքի
Դժնի կորուստն ենք մեր սգում մենք կարեվեր:

Բեկումն Արևելից - մեծ կործանումն այն սև-
Ողջ երկիրը լցրեց աղաղակով հավետ,
Ազգեր, ցեղերն ամեն թող իմ խոսքը լսեն,
Երկրածիններն ամեն թող ողբ ասեն ինձ հետ:

Գլորվեց մեր վեմը` կենդանի և հզոր,
Եվ պարիսպներն ամուր իսպառ խորտակվեցին,
Տապալվեց և փլվեց Աշտարակը խոսող,
Եւ շինության կապերն ամեն բզկտվեցին:

Դարձավ թույն ու լեղի մեր խաղաղ կյանքին, ավա՜ ղ,
Եվ ավազակ ցեղեր տեղացին մեզ վրա,
Կործանվեց երկիրը մեծասքանչ ու խաղաղ,
Հանգավ մեծ տերության ջահը այն հուրհրան:

Եկան, վրա հասան մեզ անեծքներն այն չար,
Որով սպառնում էր Եսայի մարգարեն,
Զի տոնական օրով Տերունական խաչի
Սուգն ու արցունքն աղի լոկ մեզ բաժին հասավ:

Զետեղեցին անհետ կորստյան խոր փոսեր,
Որ հովիվին բարի անդունդները նետեն,
Մոլորության հոգուց առան զազիր դասեր`
Մահու որոգայթներ լուռ լարելով մոր դեմ:

Էնպես էր նա նստած` առյուծն էր իր գահին,
Թշնամիներն իր դեմ սարսում եին լալկված,
Եվ իշխաններն ամեն, տոհմատերերը հին
Խոնարհ էին նրան` սիրով գլխահակված:

Ընկավ երկիրն ամբողջ նրա համբավը մեծ,
Եվ աշխարհներ թևեց լույս անունը նրա,
Նրա միտքը ուժեղ և հանճարը գովեց
Տիեզերքը համայն` երկրագնդի վրա:

Թագավորը հունաց և հարավի արքան
Տենչում էին տեսնել իրենց մեծ իշխանին,
Ընդունելով նրան խոնարհությամբ այնքան,
Փառք ու պատիվներով միշտ պսակում էին:

Ժանտատեսիլ թափվեց մեր գլխին մութ չարիք,
Անզեղջ հանդիմանանք` մոլորության պահին,
Մենք բարկացրինք Աստծուն - պատգամները չարինք-
Նա կորստյան մատնեց երկրի նախագաին:

Իսպաո անհետացան պաշտպանները նրա,
Եվ նա զրկվեց անգամ վերին օդնութկունից`
Երբ որ տերը լքեց նրան երկրի վրա,
Թողնելով, որ լլկվի ժանտագործի թույնից:

Լարեց իր աղեղը թշնամին բանսարկու,
Նենգությունը սրեց` ինչպես սուրն են սրում,
Իջավ նրա վրա խոցոտմամբ ահարկու.
Ոնց Մովաբի ցեղը ջնջվեց մի գիշերում:
Խարդախ մի խորհրդով նրան տարավ թաքուն
Եվ խոցոտեց անխիղճ այդ վեհագոյն մարդուն:

Խրոխտ էիր դու միշտ համայն ազգերի մեջ
Եվ քեզ արթնացնողին դարձնում էիր գերիդ,
Հիմա արեգակը փոխեց ընթացքն անշեջ,
Եվ ի վեր ելան քո դեմ որդիք ծառաներիդ:

Ծնունդն այն ոճրապարտ, մեվավորը այն նենգ,
Անօրենի որդին, որ չարչարեց նրան,
Թով անեծքով պատած գետնի տակը անցնի,
Կայենի պես մոլոր շրջի երկրի վրա:

Կապվեն թող ճամփեքը, որով պիտի փախչի,
Երկնի գիշակները գլխին թող պտտվեն,
Ագռավները թող գան նրա լեշի կանչին,
Վայրի գազանները նրանով թող բտվեն:

Հերովդեսի հրով թող կործանվի նա էլ,
Թող որդեր ու մկներ մարմնի մեջ ծնվեն,
Թող աղեկեզ ցավերն անդուլ բորբոքվելով,
Իր տիրապան մարմինն անեն ծվեն-ծվեն:

Ձեռքն այն, որ մեկնվեց և տիրասպան դարձավ,
Այն ոտքը, որ կոխեց պատկերն հրաշագեղ,
Եռբորածին ախտով թող բռնվեն ի ցավ
Եվ ցեցերին դառնան բնակարան ու կեր:

Ղողված, թող դժնիկի հովհանու տակ հանգչի,
Եվ իժերի ձագեր թող քրքրեն նրան,
Թող քարաբ օձի թույնը հեղի մարմինն ամբողջ
Ուռուցքներ ու ճաքեր մաշկի վրա եռան:

Ճրագն էր ճշմարիտ նա մեր խաղաղության,
Ալյաց ընդվզումը մեղմող մեծ նավապետ,
Այդպիսին էր խիզախ անձը Ջիվանշիրի,
Որ ոսոխն սանձում ու շպրտում էր ետ:

Մարգարտաշար էին լեզվին եռում,
Մաքրափայլ էր կյանկը, վարքը` լուսամեծար,
Արթնանում էր իբրև առյուծասիրտ կորյուն,
Որս էր հափշտակում և բաժանում մարդկանց:

Նիրհող մարմնի մեջ միշտ արդուն էր հոգին,
Եվ Արեսի կառքը քշում էր աստղերի մեջ`
Ուշիմության վարդը բերելով իր ձեռքին.

Շնորհքն էին դրանք Աստծո պաշտամունքի,
Որ կայլակում էին Քրիստոսի կողմից,
Իր ծովակերպ ծոցը, ինչպես որ Սուրբ Հոգին,
Անուշահոտ բույր էր արձքկում իր խոսքից`
Անմահության հոտեր տալով ռունգ ու քիմքին:

Ողբերն ինձ համար էլ ջրի փերիների
Կամ ջայլամաց տարմի
Ողբ չեն, այլ մայրերի կսկծագույն կոծյուն
Առ մենավոր քաղաքն` ավեր, որդեկերույս:

Չհիշվեն և գուցե օրերն այս դառնաբեր,
Որոնց մեջ կատարվեց քո մահը ցավաբեր. -
Բայց չարով թող չորվեն տանջողները քո չար:

Պայծառ քո արևը լույս էր անշիջելի.-
Ո՜հ, ի՜նճ սև գիշերվա խավար էր թխպահոծ,
Ծածկեց մարմինն անլույս քո դեմքն անջնջելի
Եվ անփարատ ստվեր նա մեզ վրա նետեց:

Ջերմախտով տառապում, այրվում եմ հիրավի`
Երբ նայում եմ թափուր պատկերին քո գահի:

Ռազմիկ էիր դու քաջ, և երթդ դադարեց,
Ուստի` իմ աչքերը - կսկծագին վերքեր -
Դարձել են արցունքի աղբյուրներ վշտամեծ:

Սիրելիները քո այրվում հազարակի
Եվ հիշում են ողբով սերը քո անմոռաց.
Ո՜հ, թե կարենայինք պոխվել անուշ խնկի
Եվ ծխալով բուրել գերեզմանիդ վրա:

Վերացավ մեր թագը, աթոռը վերացավ.
Քեզ հետ փառքը մեր վեհ սև հողի գիրկն անցավ:

Տիբերական ծովը, լեռները Լիբանանի
Հագուրդ էին առնում քո` միակիդ տեսքից,
Հիմա` աչքը օձին հյուսիսային հողմի,
Քեզ են փնտրում: Չկաս: Ծառերը կտրատվում,
Նռներն են արյունում հոնաց տապարներց:

Րամք փեսայոց, ավա՜ղ, երա՜մ-երա՜մ-երա՜մ
Փեսաներին պատեց սուգը չարաբաստիկ.
Հարսների առագաստը փոշոտվել է սաստիկ:

Ցավում են, ա՜խ, ցավում դառը արտասուքով.

Հյուծվելով տառապում են`
Ոնց ձագամեռ հավքեր` անապատում սգո:

Փառքից այս անարգյալ շտապում են փրկվել.
Զի քո մահով տեսան իմաստն ունայնության,
Թե` մեզանից ոչ ոք չի մնալու այստեղ:

Քաղցր է կրկին ողբալ և արտասուք վաթել,
Բայց ավելի քաղցր է քեզ հետ հողը մտնել:

Today's Posts
Last two days	Last 3 days
Last week	Today's Posts LIFE

25 May 07, 10:44	#2 (permalink)
Мукик Все буду молчать......... VIP Ultra Club Join Date: Mar 2007 Location: Много будете знать скоро состаритесь... Age: 46 Posts: 14,210 Blog Entries: 7 Rep Power: 33	ՄԵԾ ԻՇԽԱՆ ՋԻՎԱՆՇԻՐԻ ՄԱՀՎԱՆ ՈՂԲԵՐԳԸ Աստվածային խոսքի շնորհատուր հոգի, Դե հորինիր ողբի իմաստալի երգեր, Զի սգալի ձայնով ողբի ու մորմոքի Դժնի կորուստն ենք մեր սգում մենք կարեվեր: Բեկումն Արևելից - մեծ կործանումն այն սև- Ողջ երկիրը լցրեց աղաղակով հավետ, Ազգեր, ցեղերն ամեն թող իմ խոսքը լսեն, Երկրածիններն ամեն թող ողբ ասեն ինձ հետ: Գլորվեց մեր վեմը` կենդանի և հզոր, Եվ պարիսպներն ամուր իսպառ խորտակվեցին, Տապալվեց և փլվեց Աշտարակը խոսող, Եւ շինության կապերն ամեն բզկտվեցին: Դարձավ թույն ու լեղի մեր խաղաղ կյանքին, ավա՜ ղ, Եվ ավազակ ցեղեր տեղացին մեզ վրա, Կործանվեց երկիրը մեծասքանչ ու խաղաղ, Հանգավ մեծ տերության ջահը այն հուրհրան: Եկան, վրա հասան մեզ անեծքներն այն չար, Որով սպառնում էր Եսայի մարգարեն, Զի տոնական օրով Տերունական խաչի Սուգն ու արցունքն աղի լոկ մեզ բաժին հասավ: Զետեղեցին անհետ կորստյան խոր փոսեր, Որ հովիվին բարի անդունդները նետեն, Մոլորության հոգուց առան զազիր դասեր` Մահու որոգայթներ լուռ լարելով մոր դեմ: Էնպես էր նա նստած` առյուծն էր իր գահին, Թշնամիներն իր դեմ սարսում եին լալկված, Եվ իշխաններն ամեն, տոհմատերերը հին Խոնարհ էին նրան` սիրով գլխահակված: Ընկավ երկիրն ամբողջ նրա համբավը մեծ, Եվ աշխարհներ թևեց լույս անունը նրա, Նրա միտքը ուժեղ և հանճարը գովեց Տիեզերքը համայն` երկրագնդի վրա: Թագավորը հունաց և հարավի արքան Տենչում էին տեսնել իրենց մեծ իշխանին, Ընդունելով նրան խոնարհությամբ այնքան, Փառք ու պատիվներով միշտ պսակում էին: Ժանտատեսիլ թափվեց մեր գլխին մութ չարիք, Անզեղջ հանդիմանանք` մոլորության պահին, Մենք բարկացրինք Աստծուն - պատգամները չարինք- Նա կորստյան մատնեց երկրի նախագաին: Իսպաո անհետացան պաշտպանները նրա, Եվ նա զրկվեց անգամ վերին օդնութկունից` Երբ որ տերը լքեց նրան երկրի վրա, Թողնելով, որ լլկվի ժանտագործի թույնից: Լարեց իր աղեղը թշնամին բանսարկու, Նենգությունը սրեց` ինչպես սուրն են սրում, Իջավ նրա վրա խոցոտմամբ ահարկու. Ոնց Մովաբի ցեղը ջնջվեց մի գիշերում: Խարդախ մի խորհրդով նրան տարավ թաքուն Եվ խոցոտեց անխիղճ այդ վեհագոյն մարդուն: Խրոխտ էիր դու միշտ համայն ազգերի մեջ Եվ քեզ արթնացնողին դարձնում էիր գերիդ, Հիմա արեգակը փոխեց ընթացքն անշեջ, Եվ ի վեր ելան քո դեմ որդիք ծառաներիդ: Ծնունդն այն ոճրապարտ, մեվավորը այն նենգ, Անօրենի որդին, որ չարչարեց նրան, Թով անեծքով պատած գետնի տակը անցնի, Կայենի պես մոլոր շրջի երկրի վրա: Կապվեն թող ճամփեքը, որով պիտի փախչի, Երկնի գիշակները գլխին թող պտտվեն, Ագռավները թող գան նրա լեշի կանչին, Վայրի գազանները նրանով թող բտվեն: Հերովդեսի հրով թող կործանվի նա էլ, Թող որդեր ու մկներ մարմնի մեջ ծնվեն, Թող աղեկեզ ցավերն անդուլ բորբոքվելով, Իր տիրապան մարմինն անեն ծվեն-ծվեն: Ձեռքն այն, որ մեկնվեց և տիրասպան դարձավ, Այն ոտքը, որ կոխեց պատկերն հրաշագեղ, Եռբորածին ախտով թող բռնվեն ի ցավ Եվ ցեցերին դառնան բնակարան ու կեր: Ղողված, թող դժնիկի հովհանու տակ հանգչի, Եվ իժերի ձագեր թող քրքրեն նրան, Թող քարաբ օձի թույնը հեղի մարմինն ամբողջ Ուռուցքներ ու ճաքեր մաշկի վրա եռան: Ճրագն էր ճշմարիտ նա մեր խաղաղության, Ալյաց ընդվզումը մեղմող մեծ նավապետ, Այդպիսին էր խիզախ անձը Ջիվանշիրի, Որ ոսոխն սանձում ու շպրտում էր ետ: Մարգարտաշար էին լեզվին եռում, Մաքրափայլ էր կյանկը, վարքը` լուսամեծար, Արթնանում էր իբրև առյուծասիրտ կորյուն, Որս էր հափշտակում և բաժանում մարդկանց: Նիրհող մարմնի մեջ միշտ արդուն էր հոգին, Եվ Արեսի կառքը քշում էր աստղերի մեջ` Ուշիմության վարդը բերելով իր ձեռքին. Շնորհքն էին դրանք Աստծո պաշտամունքի, Որ կայլակում էին Քրիստոսի կողմից, Իր ծովակերպ ծոցը, ինչպես որ Սուրբ Հոգին, Անուշահոտ բույր էր արձքկում իր խոսքից` Անմահության հոտեր տալով ռունգ ու քիմքին: Ողբերն ինձ համար էլ ջրի փերիների Կամ ջայլամաց տարմի Ողբ չեն, այլ մայրերի կսկծագույն կոծյուն Առ մենավոր քաղաքն` ավեր, որդեկերույս: Չհիշվեն և գուցե օրերն այս դառնաբեր, Որոնց մեջ կատարվեց քո մահը ցավաբեր. - Բայց չարով թող չորվեն տանջողները քո չար: Պայծառ քո արևը լույս էր անշիջելի.- Ո՜հ, ի՜նճ սև գիշերվա խավար էր թխպահոծ, Ծածկեց մարմինն անլույս քո դեմքն անջնջելի Եվ անփարատ ստվեր նա մեզ վրա նետեց: Ջերմախտով տառապում, այրվում եմ հիրավի` Երբ նայում եմ թափուր պատկերին քո գահի: Ռազմիկ էիր դու քաջ, և երթդ դադարեց, Ուստի` իմ աչքերը - կսկծագին վերքեր - Դարձել են արցունքի աղբյուրներ վշտամեծ: Սիրելիները քո այրվում հազարակի Եվ հիշում են ողբով սերը քո անմոռաց. Ո՜հ, թե կարենայինք պոխվել անուշ խնկի Եվ ծխալով բուրել գերեզմանիդ վրա: Վերացավ մեր թագը, աթոռը վերացավ. Քեզ հետ փառքը մեր վեհ սև հողի գիրկն անցավ: Տիբերական ծովը, լեռները Լիբանանի Հագուրդ էին առնում քո` միակիդ տեսքից, Հիմա` աչքը օձին հյուսիսային հողմի, Քեզ են փնտրում: Չկաս: Ծառերը կտրատվում, Նռներն են արյունում հոնաց տապարներց: Րամք փեսայոց, ավա՜ղ, երա՜մ-երա՜մ-երա՜մ Փեսաներին պատեց սուգը չարաբաստիկ. Հարսների առագաստը փոշոտվել է սաստիկ: Ցավում են, ա՜խ, ցավում դառը արտասուքով. Հյուծվելով տառապում են` Ոնց ձագամեռ հավքեր` անապատում սգո: Փառքից այս անարգյալ շտապում են փրկվել. Զի քո մահով տեսան իմաստն ունայնության, Թե` մեզանից ոչ ոք չի մնալու այստեղ: Քաղցր է կրկին ողբալ և արտասուք վաթել, Բայց ավելի քաղցր է քեզ հետ հողը մտնել:
	__________________ «Никто никого не может потерять, потому что никто никому не принадлежит.»

VIP Forums Muzblog Chat Games Gallery. Форум, муздневники, чат, игры, галлерея.

Literature and Culture Literature – are news, that will never become out of date. (Ezra Pound) When everything is forgotten, culture remains. (Edward Errio)

Դավթակ Քերթող