VIP Forums Muzblog Chat Games Gallery. Форум, муздневники, чат, игры, галлерея. |
|
Literature and Culture Literature – are news, that will never become out of date. (Ezra Pound) When everything is forgotten, culture remains. (Edward Errio) |
Ավետիք Իսահակյան |
LinkBack | Thread Tools | Display Modes |
04 Feb 07, 14:08 | #1 (permalink) |
Top VIP VIP Ultra Club
|
Ավետիք Իսահակյան
ԱՎԵՏԻՔ ԻՍԱՀԱԿՅԱՆ
ՄԱՅՐԻԿԻՍ Հայրենիքես հեռացել եմ, Խեղճ պանդուխտ եմ , տուն չունիմ, Ազիզ մորես բաժանվել եմ, Տըխուր-տըրտում, քուն չունիմ: Սարեն կուգաք, նախշուն հավքե՛ր, Ա՜խ, իմ մորս տեսել չե՞ք. Ծովեն կուգաք, մարմանդ հովե՜ր, Ախըր բարև բերել չե՞ք: Հավք ու հովեր եկան կըշտիս, Անձեն դիպան ու անցան. Պապակ-սրտիս, փափագ-սրտիս Անխոս դիպան ու անցա՜ն: Ա՜խ, քո տեսքին, անուշ լեզվին Կարոտցել եմ, մայրի՛կ ջան. Երնե՜կ, երնե՜կ, երազ լինիմ, Թըռնիմ մոտըդ, մայրի՜կ ջան: Երբ քունըդ գա, լուռ գիշերով Հոգիդ գըրկեմ, համբույր տամ. Սըրտիդ կըպնիմ վառ կարոտով, Լա՛մ ու խընդա՛մ, մայրի՜կ ջան |
__________________
Бог мой, как велико созвездие храбрецов на небосклоне нашей истории. И как ослепительно их сияние. Увенчаны все, у всех есть шрамы славы. В зрачках у них молнии, гнев, горечь. Не осталось, почти не осталось в мире рода, который бы не узнал силу нашей руки. Г. Нждеh Judica, Domine, nocentes me: expugna impugnantes me. Confundantur et revereantur quaerentes animam meam. |
|
|
04 Feb 07, 14:11 | #2 (permalink) |
Top VIP VIP Ultra Club
|
Ցաված սիրտըս երգեր հյուսեց,
Երգեց անուշ ու տխուր, Վիշտըս հալվեց, արցունք հոսեց, Վճիտ, ինչպես ջինջ աղբյուր: Հավքերի պես երգերս թռան, Հովերի հետ գնացին, Արցունքներըս ցողեր դառան, Վարդի ծոցում շողացին: Անցան օրեր — եկավ մահը, Սառ հողի տակ քուն մտա. Իմ արցունքով շաղաղ վարդը Շվաք ձգեց իմ վրա: Հովերն եկան, շիրմիս վրա Տխուր երգեր երգեցին, — Ա՜խ, իմ անուշ, իմ վաղուցվա Հյուսաց երգերս երգեցին... Ալեքսանդրապոլ, 1891 |
__________________
Бог мой, как велико созвездие храбрецов на небосклоне нашей истории. И как ослепительно их сияние. Увенчаны все, у всех есть шрамы славы. В зрачках у них молнии, гнев, горечь. Не осталось, почти не осталось в мире рода, который бы не узнал силу нашей руки. Г. Нждеh Judica, Domine, nocentes me: expugna impugnantes me. Confundantur et revereantur quaerentes animam meam. |
|
|
04 Feb 07, 14:12 | #3 (permalink) |
Top VIP VIP Ultra Club
|
Օտա՜ր, ամայի՜ ճամփեքի վրա
Իմ քարավանըս մեղմ կըղողանջե. Կանգնի՛ր, քարավանս, ինձի կըթվա, Թե հայրենիքես ինձ մարդ կըկանչե: Բայց լուռ է շուրջըս ու շըշուկ չըկա Արևա՛ռ, անդո՛րր այս անապատում. Ա՜խ, հայրենիքըս ինձ խորթ է հիմա, Ու քնքուշ սերըս ուրիշի գրկում: Կընոջ համբույրին է՛լ չեմ հավատա, Շուտ կըմոռանա նա վառ արցունքներ. Շարժվի՛ր, քարավանս, ինձ ո՞վ ձայն կըտա, իտցի՛ր, լուսնի տակ չըկա ուխտ ևսեր: Գընա՛, քարավանս, ինձ հետդ քա՜շ տուր Օտար, ամայի ճամփեքի վրա. Ուրտեղ կհոգնիս` գըլուխըս վար դիր Ժեռ-քարերի մեջ, փըշերի վըրա... |
__________________
Бог мой, как велико созвездие храбрецов на небосклоне нашей истории. И как ослепительно их сияние. Увенчаны все, у всех есть шрамы славы. В зрачках у них молнии, гнев, горечь. Не осталось, почти не осталось в мире рода, который бы не узнал силу нашей руки. Г. Нждеh Judica, Domine, nocentes me: expugna impugnantes me. Confundantur et revereantur quaerentes animam meam. |
|
|
04 Feb 07, 14:16 | #4 (permalink) |
Top VIP VIP Ultra Club
|
ԱՌԱՋԻՆ ՍԵՐ
Ես չգիտեի, թե ինչ է սերը, Ի՞նչն էր այդքան շուտ ինձ տնից Ինչու՞ էր երկար թվում գիշերը, Եվ ինչի՞ց էր, որ քունս չէր տանում: Ես չգիտեի, թե ինչ է սերը, Բայց ոչ մի անգամ չէի քարկոծում, Երբ վազում էին ձեր գիժ հորթերը Մեր կանաչ-կանաչ բանջարանոցում... Ես չգիտեի, թե ինչ է սերը, Բայց ուզում էի գտնել մի հնար, Որ ձեր ծաղկաբույր դեզի ստվերը Ամբողջ օրը մեր կտուրին մնար: Ես չգիտեի, թե ինչ է սերը, Բայց երբ քո տատը մեր տուն էր գալիս, Շփոթվում էին սրտիս զարկերը, Եվ պոկվում էի օջախի սալից: Բայց երբ գնացի ես հեռուները, Ես չմոռացա նոր սիրո բոցում, Տատիդ փեշերը, դեզի ստվերը, Այն գիժ հորթերը բանջարանոցում: Ձեր այն պարտեզը, ձեր այն ծառերը... Եվ նոր հասկացա առանց թախծելու, Որ այդ է եղել առաջին սերը Ու երբեք-երբեք չի մոռացվելու |
__________________
Бог мой, как велико созвездие храбрецов на небосклоне нашей истории. И как ослепительно их сияние. Увенчаны все, у всех есть шрамы славы. В зрачках у них молнии, гнев, горечь. Не осталось, почти не осталось в мире рода, который бы не узнал силу нашей руки. Г. Нждеh Judica, Domine, nocentes me: expugna impugnantes me. Confundantur et revereantur quaerentes animam meam. |
|
|
04 Feb 07, 14:17 | #5 (permalink) |
Top VIP VIP Ultra Club
|
Բարեւ կուտամ, չես առնի,
Ոտքիդ կոխած հողն եմ, յար. Սիրտըս, անխիղճ, մի՛ ճմլի, Չէ՞ որ միջին դու ես, յար: Քանց սարյակի թեւը սեւ, Իմ աչքեր շա՛տ են սեւ, Աչքն էլ սրտի հայելին է, Չէ՞ որ սիրտս էլ շա՛տ է սեւ: |
__________________
Бог мой, как велико созвездие храбрецов на небосклоне нашей истории. И как ослепительно их сияние. Увенчаны все, у всех есть шрамы славы. В зрачках у них молнии, гнев, горечь. Не осталось, почти не осталось в мире рода, который бы не узнал силу нашей руки. Г. Нждеh Judica, Domine, nocentes me: expugna impugnantes me. Confundantur et revereantur quaerentes animam meam. |
|
|
04 Feb 07, 14:21 | #6 (permalink) |
Top VIP VIP Ultra Club
|
А этот стих я читал в детстве
ՄՈՐ ՍԻՐՏԸ (հայկական ավանդավեպ) Կա հինավուրց մի զրույց, Թե մի տղա, Միամորիկ, Սիրում էր մի աղջկա: Աղջիկն ասավ և «Ինձ բնավ Դու չես սիրում, Թե չէ գնա՛, Գնա՛ մորըդ սի՛րտը բեր»: Տղան մոլոր, գլխիկոր Քայլ առավ, Լացեց, լացեց, Աղջկա մոտ ետ դառավ: Երբ նա տեսավ, զայրացավ. — Է՛լ չերևաս Շեմքիս, ասավ, Մինչև սիրտը չըբերես: Տղան գնաց և որսաց Սարի այծյամ, Սիրտը հանեց, Բերեց տվեց աղջկան: Երբ նա տեսավ, զայրացավ. — Կորի՛ր աչքես, Թե հարազատ Մորըդ սիրտը չըբերես: Տղան գնաց` մորն սպանեց, Երբ վազ կըտար Սիրտը` ձեռքին, Ոտքը սահեց, ընկավ վար: Եվ սիրտը մոր ասավ տխուր, Լացակումած. — Վա՜յ, խեղճ տղաս, Ոչ մի տեղըդ չըցավա՞ց... |
__________________
Бог мой, как велико созвездие храбрецов на небосклоне нашей истории. И как ослепительно их сияние. Увенчаны все, у всех есть шрамы славы. В зрачках у них молнии, гнев, горечь. Не осталось, почти не осталось в мире рода, который бы не узнал силу нашей руки. Г. Нждеh Judica, Domine, nocentes me: expugna impugnantes me. Confundantur et revereantur quaerentes animam meam. |
|
|
29 Apr 07, 20:58 | #7 (permalink) |
Все буду молчать......... VIP Ultra Club
Join Date: Mar 2007
Location: Много будете знать скоро состаритесь...
Age: 45
Posts: 14,210
Blog Entries: 7
Rep Power: 32
|
Аветик Саакович Исаакян
[ 19(31).10.1875, Казарапат, близ Александрополя (Гюмри), - 17.10.1957, Ереван ]
Армянский поэт. Академик АН Армянской ССР (1943). В 1889—92 учился в Эчмиадзинской духовной семинарии "Геворкян". Печататься начал в 1892. За деятельность, направленную против царизма, был арестован в 1896 и выслан в Одессу. В 1897 издал первый сборник стихов "Песни и раны". Лиризм, эмоциональность, напевность его стихов сразу сделали его имя популярным. Лучшие творения полны скорбных и мучительных раздумий о судьбах человечества, о несправедливости жизненного устройства, проникнуты любовью к родине, к народу ("Эй, джан-отчизна...", "Зиме конец, весны черёд...", "Ты не поймёшь" и др.). Накануне и в период Революции 1905—1907 в России в его произведениях с особой силой зазвучали мотивы борьбы против национального и социального гнета (стихотворения "Колокол свободы", "И злобы святой, и мщения ад" и др.). В 1908 был вторично арестован. Многие дореволюционные стихи выражают чувства духовного одиночества, безысходной тоски, отчаяния, гнева против жестокого мира, его несправедливостей. В 1909—11 И. создал философскую поэму "Абул Ала Маари", в которой выразил трагедию одинокой сильной личности, бичевал "кровожадную власть", право, суд, мораль. Печатание поэмы было запрещено царской цензурой. Преследуемый охранкой, в 1911 эмигрировал за границу. В эмиграции написал восточные легенды и поэмы в прозе ("Лилит", "Ли-Таи-По" и др.), лирические стихи, передающие тоску поэта по родине. За границей (позднее в Армении) работал над романом "Уста Каро", который остался незаконченным. В годы 1-й мировой войны 1914-18 написана историческая баллада "Наши предки" (Женева, 1917) о бессмертии народа. В поэме "Сасма Мгер" (Женева, 1919) создан образ Мгера-богатыря, заступника обездоленных. В 1926 приехал в Советскую Армению. Здесь он опубликовал новый сборник стихов и рассказы "Трубка терпения" (1928) и др. С 1930 по 1936 за границей выступал как друг Советского Союза. В 1936 поэт навсегда вернулся из Парижа на родину. В Советской Армении он вёл большую культурно-общественную работу; создал циклы новых стихов ("Наши историки и наши гусаны", 1939, "Моей родине", 1940, "Армянская архитектура", 1942, и др.), переработал поэму "Сасна Мгер" (1937). В годы Великой Отечественной войны 1941—1945 создал патриотические стихи ("Бранный клич", 1941, "Сердце моё на вершинах гор", 1941, "Вечной памяти С. Г. Закияна", 1942, "День великой победы", 1945, и др.), за которые ему присуждена Государственная премия СССР в 1946. Был членом Советского комитета защиты мира. В 1946—57 председатель Союза Писателей Армении. Проникнутое гуманизмом, огромным уважением к человеческому достоинству творчество глубоко связано с историей и культурой армянского народа, с лучшими традициями русской и мировой литературы. А. Блок ещё в 1916 писал: "... поэт Исаакян - первоклассный; может быть, такого свежего и непосредственного таланта теперь во всей Европе нет" (Собр. соч., т. 8, 1963, с. 455—56). Многие стихи положены на музыку и стали народными песнями, переведены на ряд иностранных языков. Депутат Верховного Совета Армянской ССР II-IV созывов. Награжден 2 орденами Ленина и медалями. |
__________________
«Никто никого не может потерять, потому что никто никому не принадлежит.» |
|
|
|