Join Date: Dec 2006
Age: 51
Rep Power: 26 
|
Պատասխանը: Карабах, российские базы и армяно-турецкие отношения – интервью
Анализ выступления Хилари Клинтон сделал и редактор Аравот. Он тоже такого же мнения, что Россия с США договорились а Армении, Турции и Азербайджану осталось согласиться и не выпендриваться.
Quote:
Ընդամենը փոքր խաղաքարտ էր
Ինչպես հայտնի է, ապրիլի 22-ին ԱՄՆ Կոնգրեսում պետքարտուղար Հիլարի Քլինթոնը, ի թիվս այլ հարցերի, անդրադարձել է նաեւ Ղարաբաղին: Տիկին Քլինթոնն այս հարցում տոգորված է լավատեսությամբ («հույս ունենք, որ առաջիկա ամիսների ընթացքում որոշ լուծում կլինի»), ինչը ցանկացած ամերիկացու համար սովորական տրամադրություն է եւ, կասեի նույնիսկ՝ կենսակերպ: Բայց հետաքրքիր է, թե ինչով է նա հիմնավորում իր լավատեսությունը. «Մենք հավաստիացրել ենք Ադրբեջանի կառավարությանը», «մենք երկու անգամ Պետքարտուղարության պաշտոնյա ենք ուղարկել Ադրբեջան» (ընդգծումն իմն է - Ա. Ա.): Առաջին հերթին տպավորություն է ստեղծվում, որ Հայաստանը եւ Լեռնային Ղարաբաղն արդեն իսկ համաձայն են այդ «որոշակի լուծմանը» եւ մնում է միայն համոզել ադրբեջանցիներին: Տպավորությունը, հավանաբար, այնքան էլ ճշգրիտ չէ: Բանն այն է, որ Հայաստանին համոզելու կամ, անհրաժեշտության դեպքում, ճնշում գործադրելու «պարտականությունը» դրված է ոչ թե ԱՄՆ-ի, այլ Ռուսաստանի վրա. «մեր հարցով» Միացյալ Նահանգները բանակցում է ՌԴ-ի հետ, եւ եթե այդ երկու գերտերությունները վերջնական համաձայնության են եկել Ղարաբաղի հետագա ճակատագրի վերաբերյալ, ապա մեր դիմադրելու, չհամաձայնելու, բողոքելու ռեսուրսը, մեղմ ասած, սահմանափակ է:
Կարծում եմ, ոչ ոք չի կասկածում, որ վերջին արտաքին քաղաքական զարգացումների առանցքում ոչ թե հայ-թուրքական հարաբերություններն են (որոնց կարգավորումը, ինչպես համոզվեցինք, շատ մշուշոտ հեռանկարներ ունի), այլ հենց Ղարաբաղի հարցը: Այս խաղի հիմնական մասնակիցների ուժերը զգալիորեն անհավասար են. առանց Ռուսաստանի եւ ԱՄՆ-ի համաձայնության՝ այս տարածաշրջանում էական հարցեր չեն լուծվի, Թուրքիան կարող է շոշափելի ազդեցություն ունենալ այդ հարցերի վրա, Ադրբեջանը հնարավորություն ունի երբեմն ինքնուրույն քայլեր անելու, իսկ մենք կարող ենք միայն օգտվել մնացած խաղացողների հակասություններից: Երբ դրանք չկան, մեր գործը բարդանում է: Վերցրեք թեկուզ ապրիլի 22-ի չարաբաստիկ համատեղ հայտարարությունը: Այն, անշուշտ, պետք էր Թուրքիային եւ Միացյալ Նահանգներին (բազմիցս գրվել է, թե ինչի համար) ու ամենեւին պետք չէր մեզ: Բայց վերոհիշյալ երկու պետությունների ներկայացուցիչները վերջին շրջանում սերտ շփումների մեջ էին ՌԴ պատասխանատուների հետ: Այդ երեքը, իհարկե, իրենց առեւտուրն էին անում բազմաթիվ այլ խնդիրների շուրջ: Եվ այդ եռակողմ փաստաթուղթը ստորագրելու Հայաստանի համաձայնությունը ռուսների խաղաթղթերի մեջ էր, իհարկե, ոչ «տուզ» էր, ոչ էլ նույնիսկ «ղառի վալետ», բայց դա մի քարտ էր, որը մյուսների հետ համադրությամբ հնարավորություն տվեց նրանց այլ հարցերում որոշակի հաջողությունների հասնել:
Այս է, կարծում եմ, եռակողմ հայտարարության ողջ «գաղտնիքը»: Բայց դա, կրկնեմ, դատարկ, տվյալ պահին որոշակի դեր խաղացած թուղթ էր: Առաջիկա ամիսներին խոսքը գնալու է Ղարաբաղի մասին:
|
Абрамян конечно лстит Азербайджнау, мол они ещё могут, что то сами решать и типа к ним отправили всяких гонцов из Америки. Но просто Россия не аффиширует, каких гонцов и как он разъясняет суть дела своим союзникам, она просто вызывает и обЪязывает. А США честно отчитываеться и ещё США явно видит, что она только на Турцию может влиять остальное всё решает Россия.
Остаёться надеяться, что Россия не очень обидит и всё армянское как в бытность большевики, не раздарит в наивных надеждах что все накрасяться в красный цвет... |
