Դու չկա՛ս,չկա՜ս…
Եվ առավոտը

Այնպես աղոտ է,

Ասես ցավոտ է:
… ու չե՜ս լինելու:

Եվ հորիզոնն է փակվում իմ առջև:

Նրան փակում է ո՛չ ամպի ճոթը,

Այլ քո զգեստի ամպեղեն փո՜թը:

Դու չկա՛ս,չկա՜ս…
Եվ օդ է դարձել

Այս համատարած անտեր կարոտը:
… ու չե՞ս լինելու:

Ու թվում է, թե լուցկի մոտեցնեմ՝

Պիտի բռնկի ինքը վառ օդը:

Դու չկա՛ս,չկա՜ս…
Ինչո՞ւ եմ, սակայն քեզ զգում այնպե՛ս,

Այնպե՜ս եմ զգում,ինչպես երևի

Ոտից նոր զրկվածն զգում է ոտը,
Որ նո՛ւյնպես չկա

Ու չի՜ լինելու...

__________________