Իրավացի է պ.Բագրատյանը բանակը եղել ու մնում է իշխանություն զավթողների պահապանը և 1996ին և 1998ին և 2009ին իշխանությունը զավթվել է բանակի շնորհիվ:
Իսկ ընտրակեղծումները, թվեր նկարել, լցոնելը, ընդհամենը ուշադրության շեղում են եղել, որ մարդկանց թվա թե ինչ որ բան կարելի է փոխել քվեարկելով, երբ ամեն ինչ արդեն կանխորոշված է եղել այն պահից, երբ բանակում որոշել են, թե ում, որ թեկնածուի կողմ են կարնգնում - 1996ին ԼՏՊ 1998ին Քոչարյան 2009ին Ս.Սարգսյան...
Մենք սկզբունքայնորեն թուրքիայից ավելի վատ վիճակում ենք, նրանք գոնէ վերջերս հաջողացրին սահմանադրական փոփոխություններ արեցին ու բանակի երկրի էլիտար կարգերի պահապանի կարգավիճակը կամաց կամաց փոխում են, չէզոքացնելով ռազմական էլիտայի ազդեցությունը երկրում։
Մեզ մոտ ռազմական էլիտային նույնիսկ բերին 1998ին իշխանությունը տվեցին սկուտեղի վրա ու նա դա լափում է ու հարստահարում ժողովրդին արդեն տասնյակ տարիներ իսկ ով չի ենթարկվում տանում բանակում ինքնասպանում են, կամ սնայպետով ու տանկերով քաղաքի կենտրոնում անգամ գնդակահարում...
Մեր ամենա ամենա բանակը դարձել է ժողովրդի գլխին չարիք, քանի որ ժողովրդին ճնշում է «ազգիս ու օջախիս համար գնանք բոլորով մեռնենք» լոզունգների տակ, ինչը շատ նման է հետ պատերազմյան խորհրդային տարիների կյանքին երբ 1945ից սկսած ամեն ինչ պտտվում էր պատերազմի վետերաններին շնորհակալ լինելու,նրանց համար ամեն ինչ անլեու ու նրանց ամեն մի հանցանք ներելու ուղղությամբ։ Ամեն ԽՍՀՄ ղեկավար ձգտում էր իր «հերոսությունները» երկրորդ համաշխարհայինի ժամանակ ներկայացնել այնպես, կարծես ուրիշ բան չպիտի մնա ժողովրդին, բացի օր ու գիշեր իրենց համար աղոթելու, որ հանկարծ իրանց գլխից չպակասեն «հերոսները» քանի որ հայ հայա թշնամիներն, արյունարբու կապիտալիստները կգան բոլորին կուտեն։
Նույնը իհարկե ու երևի ավելի վատ տիրում է ադրբեջանում, որտեղ «հայերի մինչև արմունկները ադրբեջանցի երեխաների ու կանանց արյան մեջ թաղվածությունը» ու ամեն պատճառով հայերին փնովելը պետական ապարատի գոյության հիմնական գրավականն է դարձել։
