VIP Forums Muzblog Chat Games Gallery. Форум, муздневники, чат, игры, галлерея.

Мукик · 11 May 07, 10:28

(1924)
Իսկական անունը՝ Վաղինակ Ազնավուրյան:
Ծնվել է 1924 թվականի մայիսի 22-ին, հայ ընտանիքում, որը 1922 թվականին գաղթել էր Ֆրանսիա:
Ազնավուրի մայրը` Քնարը, ծագումով հայ վաճառականի ընտանիքից էր, որոնք ապրում էին Արևմտյան Հայաստանում, հայրը ` Միշա (Միքայել) Ազնավուրյանը ծնվել է Ախալցխայում, Ջավախքում (ասում են, որ Ազնավուրի պապը եղել է Նիկոլայ II-ի խոհարարը):

9 տարեկանից Ազնավուրը արդեն երգում էր և ելույթ ունենում բեմի վրա, 1936 թ.-ից դեբյուտ է ունենում կինոում, սակայն սովորելու է ընդունվում Էլեկտրոնիակյի կենտրոնական դպրոց: Բայց, արդեն 1940-ականների կեսերից Ազնավուրի կյանքի գլխավոր գործն է դառնում երգը: Սկզբնական ժամանակաշրջանում Ազնավուրը համագործակցում էր կոմպոզիտոր Պյեր Ռոշեի հետ: Նրանց երկուսին նկատում է Էդիտ Պիաֆը և 1946 թվականին Ազնավուրն ու Ռոշեն մասնակցում են նրա շրջագայությանը Ֆրանսիայով և ԱՄՆ-ով: Այդ պահից սկսվում է Ազնավուրի պրոֆեսիոնալ առաջընթացը որպես շանսոնյե:

Էդիտ Պիաֆի հետ ծանոթությունը եղավ ամենագլխավոր ազդակը Ազնավուրի պրոֆեսիոնալ կյանքում: Նա սովորեց Պիաֆից ամեն ինչ, ինչ կարելի է իմանալ շանսոնյեի արվեստի մասին: Պիաֆի պնդմամբ Ազնավուրը լքում է Ռոշեին և սկսում է իր ցնծալի առաջընթացը որպես երգիչ-մենակատար:

Ազնավուրը գրել է ավելի քան 1000 երգ, որոնք կատարել են ինքը, Րեյ Չարլզը, Բոբ Դիլանը, Լայզա Մինելլին և շատ ուրիշներ: Ազնավուրի երգերը հնչում էին զանազան կինոֆիլմերում, այն թվում նաև "Թեհրան-43" սովետական ֆիլմում:

Հայկական թեման շոշափվում է նրա մի քանի երգերում՝ "Ջան", "Ինքնակենսագրություն", և "Քեզ համար, Հայաստան":

Հրատարակել է իր բանաստեղծությունները և ինքնակենսագրությունը "Ազնավուրը Ազնավուրի մասին":

Վաճառելով ավելի քան 100 մլն. ձայնասկավառակ, Ազնավուրը դառնում է թագավոր ֆրանսերեն սիրո մասին երգող երգիչների միջև, ինչպես Էլվիս Պրեսլին անգլերեն և Խուլիո Իգլեսիասը իսպաներեն երգողների մեջ:

1956 թ.-ից Ազնավուրը նաև կանոնավոր նկարահանվում է կինոում. ավելի քան 50 ֆիլմերում, համագործակցելով այնպիսի ռեժիսորներ հետ ինչպիսիք են՝ Ռենե Կլերը, Կլոդ Շաբրոլը, Կլոդ Լելուշը: Ամենա հանրաճանաչ ֆիլմերից է Ժան Կոկտոի " Օրֆեի պատգամը" (1960), Ֆրանսուա Տրյուֆոի "Կրակեք դաշնակահարին" (1960), Ֆոլկեր Շլենդորֆի "Երկաթյան թմբուկը" (1979): Ազնավուրի ստեղծագործական կյանքում հատուկ տեղ է գրավում Ատոմ Էգոյանի "Արարատ" (2002) ֆիլմը , որը նվիրված է 1915 թվականի

հայ ցեղասպանությանը:

Мукик · 11 May 07, 10:29

Ազնավուրի կապը հայրենիքի հետ շատ սերտ է, ամբող կյանքը ապրելով Ֆրանսիայում Ազնավուրը երբեք չի մոռանում, որ նա Հայ է: 1998 թվականին, Սպիտակի երկրաշարժից հետո նա հիմնադրում է "Ազնավուրը Հայաստանի համար" բարեգործական ընկերությունը և կազմակերպում է մի քանի միջոցառում տուժածների համար օգնություն հավաքելու նպատակով, մասնավորապես, շուրջ 90 ֆրանսիացի երգիչներ և դերասաններ մասնակցեցին "Քեզ համար, Հայաստան" տեսահոլովակի նկարահամնմանը, որը վաճառվեց ռեկորդային քանակությամբ՝ 2 մլն.:

Հետագայում, իբրև շնորհակալական հայտ Հայաստանին օգնություն կայացնելու համար, նրան հանձննվել է Հայաստանի Հանրապետության դիվանագիտական անձնագիր և նշանակեցին ՅՈՒՆԵՑԿՈ-ի մշտական դեսպան:

Ազնավուրի անունով Երևանում կոչվել է հրապարակ , իսկ Գյումրիում դրվել է նրա արձանը:

Мукик · 11 May 07, 10:35

ՆՐԱՆՔ ԸՆԿԱՆ

Նրանք ընկան ու այդպես էլ չհասկացան, թե ինչո՞ւ,
Տղամարդ, կին, թե երեխա, որ ապրել էին ուզում այնքան,
Հարբածի պես մարմնակործան նրանք ընկան,
Հոշոտված ու սրի քաշված, աչքերը բաց, սարսափազդու:
Նրանք ընկան` աղերսալի հայացքները Աստծուն հառած`
Եկեղեցու նախադռան կամ հարազատ շեմին ընկան,
Անապատում խառնուխռիվ ու մոլորյալ հոտի նման,
Հուր ու սրից կոտորվեցին ծարավ, սոված:
Եվ ամենքը լուռ մնացին այս աշխարհում ցնորական,
Երբ ողջ մի ազգ իր իսկ արյան մեջ էր խեղդվում,
Իսկ Եվրոպան ջազն էր դեռ նոր հայտնագործում,
Շեփորների թառանչներում խլանում էր լաց ու կական:
Նրանք ընկան մաքրաբարո ու լուռումունջ, հազարներով,
Միլիոններով նրանք ընկան, և աշխարհը չսարսռաց,
Ալ ծաղիկներ նրանք դարձան մեկ վայրկյան անց,
Ու ծածկվեցին քամու բերած ավազներով, մոռացումով:
Նրանք ընկան` աչքերի մեջ լույսի շողեր արևահամ,
Օդում ճախրող թռչունի պես, որ զարկվում է մի գնդակից,
Նրանք ընկան` ուր պատահի, և ոչ մի հետք չթողեցին,
Չճանաչված ու մոռացված և քուն մտած վերջին անգամ:
Նրանք ընկան միամտորեն հավատալով, որ անկասկած,
Իրենց փոքրիկ զավակների մանկությունը կարող էր շարունակվել,
Եվ մի օր էլ կարող էին հուսո երկրում խրոխտ քայլել,
Երկրներում, որտեղ մարդկանց ընդունում են միշտ գրկաբաց:
Եվ այդ ազգի ծնունդն եմ ես, որ հանգչում է անգերեզման,
Հենց այն ազգի, որ նախընտրեց մահը` կյանքից, բայց հավատը իր չուրացավ,
Որը գլուխ իսկ չխոնարհեց անարգանքի առաջ բնավ,
Որ հարություն առավ կրկին, ի հեճուկս ամեն ինչի` չտրտնջաց հուր հավիտյան:
Նրանք ընկան, որ ընկղմվեն հավերժական խավարի մեջ ժամանակի,
Նրանք ընկան` քարեր դառնալ չհասցրեցին,
Առանց տարիք հարցնելու, մահը կանգնեց նրանց շեմին,
Քանզի նրանց մեղքը մեկն էր` զավակներն էին Հայաստանի

Мукик · 11 May 07, 10:36

ԻՆՔՆԱԿԵՆՍԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ

Աչքերս բացել, տեսել եմ մեր տան ողորմելի ու հին կահկարասին.
Դա Լատինական թաղամասում էր, Մսյո-լե-Պրենս փողոցի վրա,
Իմ շրջապատում դերասաններ ու երգիչներ կային,
Այդ մարդիկ չքնաղ, աննման էին, ապրում էին լոկ երազանքներով,
Խոսում էին զուտ ռուսերեն ու հայերեն լեզվով:
Հայրս երգում էր օպերետներում,
Ես նրա ձայնին նախանձում եմ դեռ,
Մայրիկս այնտեղ մի սուբրետուհու դեր էր կատարում,
Բայց նրանց խումբը կարիքավոր էր ու դրամ չուներ,
Ես ու քույրս էլ` ուրախ ու խնդուն,
Ծիկրակում էինք բեմանկարի ետևից թաքուն:
Այդ արտիստները - հոգսը ուսերին, ընտանիքի տեր -
Որ խոսում էին բնավ ոչ սահուն ֆրանսերենով,
Համաձայն էին ցանկացած գործի, միայն տեղ լիներ,
Համաձայն էին տաքսի վարելով կամ կար անելով
Դրամ վաստակել ու մի կերպ ապրել,
Եվ աշխատանքում բարեխիղճ լինել:
Եվ գործից հետո, աշխատանքային բոլոր օրերին,
Այդ արտիստները` կյանքից վտարված, փորձ էին անում,
Որպեսզի գոնե դրամի մասին չմտածելու հաճույքն զգային
Գեթ երկու անգամ ամսվա ընթացքում,
Ու բեմ դուրս գալով երկչոտ, ամոթխած,
Կանգնեն տարագիր մարդկանցով լցված դահլիճի դիմաց:
Երբ, պատահում էր, փող հայթհայթելը դառնում էր անհույս,
Երբ ցուրտն էր նեղում, ուտելու ոչինչ չէինք ունենում,
Կոտրված սրտով ու խռովահույզ
Մենք գնում էինք Մոն-դե-Պիետե ու գրավ դնում
Մի հին ինքնաեռ, այլ անպետք իրեր`
Մեզ շատ հարազատ անցյալի հուշեր:
Մենք հիշում էին անցավորներին Բոսֆորի ափին ընկած, հոշոտված,
Մեր ընկերների, մեր կյանքի համար բաժակ բարձրացնում,
Կանայք սուսուփուս լաց էին լինում, իսկ տղամարդիկ, մինչև լուսաբաց,
Բյուր անգամ երգված երգն էին երգում,-
Դա մեր ֆոլկլորն է, որը գալիս է դարերից հին-հին,
Մեր այդ երգերում հավերժ ապրում են անցավորները, սերը և գինին:
Մեր տան սեղանից անպակաս էին ընկեր, բարեկամ,
Նրանց հետ սիրով միշտ կիսում էինք մի կտոր հացը,
Իսկ ծնողներս ինձ ասում էին."Վերևն Աստված կա,
Լավություն արա` մի որ անպայման կգա քո դիմաց":
Այդ ամենի մեջ նշույլ իսկ չկար խղճահարության.
Հյուրը տեղ ուներ մեր գլխի վրա, Աստված էլ մեզ էր հասնում օգնության:
Մինչ խոհանոցում, մի ձեռքին` կաթսա, մի ձեռքին` տապակ,
Իր անելիքն էր հայրս որոշում,
Գիշեր ու ցերեկ մայրս նստում էր նավթի լույսի տակ
Ու մեծահարուստ տների համար նա կար էր անում:
Իսկ ես ու քույրս գնումներ անում, տունն էինք մաքրում
Եվ հետո միայն դպրոց հաճախում:
Ազատ, ինքնիշխան` այսպես մեծացա,
Գիշերները ես թունդ հարբում էի, բայց ցերեկները պետք էր աշխատել,
Կյանքիս ընթացքում էլ ինչեր ասես, որ ես չտեսա-
Էլ իսկական սեր, էլ մահից պրծնել,
Ես երեխաներ ունեցա, որոնք վկա են եղել,
Թե ամեն անգամ, ա՜խ, լցված սրտով ինչպե՜ս եմ հիշել.
Դա Լատինական թաղամասում էր, Մսյո-լե-Պրենս փողոցի վրա,
Իմ շրջապատում դերասաններ ու երգիչներ կային,
Այդ մարդիկ միայն անցյալ ունեին, բայց ոչ ապագա,
Այդ մարդիկ չքնաղ, աննմա՜ն էին, ապրում էին լոկ երազանքներով,
Խոսում էին զուտ ռուսերեն ու հայրեն լեզվով:

Мукик · 11 May 07, 10:38

ՔԵԶ ՀԱՄԱՐ, ՀԱՅԱՍՏԱՆ

Քո գարունները կբացվեն նորից,
Քո լավ օրերը ետ կգան նորից,
Ձմռանից հետո, դժոխքից հետո,
Կվերընձյուղվի կենաց ծառը քո -
Քեզ համար, Հայաստան:
Գալիք օրերդ նորից կերգեն,
Զավակներդ ամուր տուն կկառուցեն,
Սարսապից հետո ու վախից հետո,
Աստված կբուժի լլկված հողը քո -
Քեզ համար, Հայաստան:
Ամբողջ աշխարհը ոտքի է ելել,
Ամբողջ աշխարհը քեզ հետ է հիմա,
Եվ քեզ համար է, մոռացված իմ ազգ,
Արար աշխարհը իր սիրտը բացել,
Ու քեզ է մեկնել ձեռքերը ահա:
Եթե քո բախտն ես անգամ անիծում,
Քո աչքերի մեջ, Հայաստան երկիր,
Հույսի մի շող եմ ես ուզում տեսնել,
Ուզում եմ տեսնել, ցանկություն, ձգտում,
Ճակատագիրդ ձեռքդ առնելու,
Ճակատագիրդ ամուր պահելու:

Мукик · 11 May 07, 10:39

ՄԻ ԱՂՋՆԱԿ

Մի աղջնակ,
Դեռ տասնվեց տարեկան մի խենթ աղջնակ,
Գարնանաբույր մի աղջնակ,
Նա պառկած է ճամփին մենակ:
Նա ապրում էր այն թաղերից մեկում,
Ուր բոլոր մարդիկ ոսկի են դիզում,
Բայց ծնողներին մի օր լքելով,
Նա բոհեմ սիրող մի տղայի հետ էր իր բախտը կապել:
Այդ տղան գիտեր "ես քեզ սիրում եմ" բառերն ասելով,
Խելքահան անել, սրտեր նվաճել:
Եվ հոգում արև՝ նրանք հեռացան,
Թե ո՞ւր գնացին՝ Աստծուն էր հայտնի,
Ու ջահելության թովչանքը միայն իրենց հետ տարան
Եվ քաղցրությունը իրենց հանցանքի:
Մի աղջնակ,
Դեռ տասնվեց տարեկան մի խենթ աղջնակ,
Գարնանաբույր մի աղջնակ,
Նա պառկած է ճամփին մենակ:
Աղջկա սիրտը ամառ թե ձմեռ միշտ նույնն էր եղել,
Նա մի տենչ ուներ՝ ազատ թափառել:
Նրանք երկուսով ապրում էին լոկ մեկ օրվա կյանքով,
Տեղից տեղ թռչում թիթեռների նման,
Տիեզերք էր պետք սրտերին նրանց,
Որ սավառնեին իրար սիրելով:
Աղջկա ներկան, նաև ապագան
Այդ սերն եր միայն՝ չքնա՜ղ, աննմա՜ն,
Որ օրհներգի պես ասում էր օրօր,
Եվ քնեցնում էր հայացքը նրա երկնքում լազուր:
Մի աղջնակ,
Դեռ տասնվեց տարեկան մի խենթ աղջնակ,
Գարնանաբույր մի աղջնակ,
Նա պառկած է ճամփին մենակ:
Բայց սերը նրա անշեջ էր, անմար,
Չափազանց մեծ էր մի մանկահասակ աղջկա համար,
Եվ ապրում էր նա իր սրտով միայն,
Եվ նրա սիրտը աշխարհ էր դարձել
Բայց չի հանդուրժում Աստված երբեք աշխարհները այն,
Որոնց կերտողը ինքը չի եղել...
Ա՜խ, սերը միակ խնջույքն էր նրանց...
Մի որ էլ տղան, մի կտոր հացի որոնումներում, լքեց աղջկան,
Կյանքի անիվը շուռ եկավ այնժամ,
Աղջնակն զգաց քաղցի դառըն համ:
Մի աղջնակ,
Դեռ տասնվեց տարեկան մի խենթ աղջնակ,
Գարնանաբույր մի աղջնակ,
Նա պառկած է ճամփին մենակ:
Մեռա՜ծ, մեռա՜ծ...

Мукик · 11 May 07, 10:40

ՄՆԱ
Մնա՜,
Էլի՜ մնա,
Մնա ինձ հետ,
Մարմնիս վրա,
Ձեռքերիս մեջ,
Թևատարա՜ծ,
Բավարարվա՜ծ,
Խենթ ու խելա՜ռ,
Ու հևասպառ:
Մնա սիրով
Ու նվաղած,
Եվ գիշերով
Ցանկապատված,
Սրտիս վրա,
Առանց ամոթ,
Մնա կրքոտ,
Մե՜րկ համարյա:
Այդպե՜ս մնա,
Չհագեցած,
Կյանքիս վրա,
Ձեռքս սեղմած,
Գիսախռիվ,
Մարմնակործա՜ն,
Հե՜զ, անխռո՜վ,
Ու ինքնիշխան:
Այսետղ մնա,
Բառ մի ասա,
Հրճվիր, ցնծա,
Մաշկիս վրա,
Հույսի գրկում
Ու գիշերվա,
Մինչև դրսում,
Լույսը բացվեր,
Իմ սե՜ր, իմ սե՜ր...

Today's Posts
Last two days	Last 3 days
Last week	Today's Posts LIFE

11 May 07, 10:28	#1 (permalink)
Мукик Все буду молчать......... VIP Ultra Club Join Date: Mar 2007 Location: Много будете знать скоро состаритесь... Age: 45 Posts: 14,210 Blog Entries: 7 Rep Power: 33	Շառլ Ազնավուր (1924) Իսկական անունը՝ Վաղինակ Ազնավուրյան: Ծնվել է 1924 թվականի մայիսի 22-ին, հայ ընտանիքում, որը 1922 թվականին գաղթել էր Ֆրանսիա: Ազնավուրի մայրը` Քնարը, ծագումով հայ վաճառականի ընտանիքից էր, որոնք ապրում էին Արևմտյան Հայաստանում, հայրը ` Միշա (Միքայել) Ազնավուրյանը ծնվել է Ախալցխայում, Ջավախքում (ասում են, որ Ազնավուրի պապը եղել է Նիկոլայ II-ի խոհարարը): 9 տարեկանից Ազնավուրը արդեն երգում էր և ելույթ ունենում բեմի վրա, 1936 թ.-ից դեբյուտ է ունենում կինոում, սակայն սովորելու է ընդունվում Էլեկտրոնիակյի կենտրոնական դպրոց: Բայց, արդեն 1940-ականների կեսերից Ազնավուրի կյանքի գլխավոր գործն է դառնում երգը: Սկզբնական ժամանակաշրջանում Ազնավուրը համագործակցում էր կոմպոզիտոր Պյեր Ռոշեի հետ: Նրանց երկուսին նկատում է Էդիտ Պիաֆը և 1946 թվականին Ազնավուրն ու Ռոշեն մասնակցում են նրա շրջագայությանը Ֆրանսիայով և ԱՄՆ-ով: Այդ պահից սկսվում է Ազնավուրի պրոֆեսիոնալ առաջընթացը որպես շանսոնյե: Էդիտ Պիաֆի հետ ծանոթությունը եղավ ամենագլխավոր ազդակը Ազնավուրի պրոֆեսիոնալ կյանքում: Նա սովորեց Պիաֆից ամեն ինչ, ինչ կարելի է իմանալ շանսոնյեի արվեստի մասին: Պիաֆի պնդմամբ Ազնավուրը լքում է Ռոշեին և սկսում է իր ցնծալի առաջընթացը որպես երգիչ-մենակատար: Ազնավուրը գրել է ավելի քան 1000 երգ, որոնք կատարել են ինքը, Րեյ Չարլզը, Բոբ Դիլանը, Լայզա Մինելլին և շատ ուրիշներ: Ազնավուրի երգերը հնչում էին զանազան կինոֆիլմերում, այն թվում նաև "Թեհրան-43" սովետական ֆիլմում: Հայկական թեման շոշափվում է նրա մի քանի երգերում՝ "Ջան", "Ինքնակենսագրություն", և "Քեզ համար, Հայաստան": Հրատարակել է իր բանաստեղծությունները և ինքնակենսագրությունը "Ազնավուրը Ազնավուրի մասին": Վաճառելով ավելի քան 100 մլն. ձայնասկավառակ, Ազնավուրը դառնում է թագավոր ֆրանսերեն սիրո մասին երգող երգիչների միջև, ինչպես Էլվիս Պրեսլին անգլերեն և Խուլիո Իգլեսիասը իսպաներեն երգողների մեջ: 1956 թ.-ից Ազնավուրը նաև կանոնավոր նկարահանվում է կինոում. ավելի քան 50 ֆիլմերում, համագործակցելով այնպիսի ռեժիսորներ հետ ինչպիսիք են՝ Ռենե Կլերը, Կլոդ Շաբրոլը, Կլոդ Լելուշը: Ամենա հանրաճանաչ ֆիլմերից է Ժան Կոկտոի " Օրֆեի պատգամը" (1960), Ֆրանսուա Տրյուֆոի "Կրակեք դաշնակահարին" (1960), Ֆոլկեր Շլենդորֆի "Երկաթյան թմբուկը" (1979): Ազնավուրի ստեղծագործական կյանքում հատուկ տեղ է գրավում Ատոմ Էգոյանի "Արարատ" (2002) ֆիլմը , որը նվիրված է 1915 թվականի հայ ցեղասպանությանը:
	__________________ «Никто никого не может потерять, потому что никто никому не принадлежит.»

11 May 07, 10:29	#2 (permalink)
Мукик Все буду молчать......... VIP Ultra Club Join Date: Mar 2007 Location: Много будете знать скоро состаритесь... Age: 45 Posts: 14,210 Blog Entries: 7 Rep Power: 33	Ազնավուրի կապը հայրենիքի հետ շատ սերտ է, ամբող կյանքը ապրելով Ֆրանսիայում Ազնավուրը երբեք չի մոռանում, որ նա Հայ է: 1998 թվականին, Սպիտակի երկրաշարժից հետո նա հիմնադրում է "Ազնավուրը Հայաստանի համար" բարեգործական ընկերությունը և կազմակերպում է մի քանի միջոցառում տուժածների համար օգնություն հավաքելու նպատակով, մասնավորապես, շուրջ 90 ֆրանսիացի երգիչներ և դերասաններ մասնակցեցին "Քեզ համար, Հայաստան" տեսահոլովակի նկարահամնմանը, որը վաճառվեց ռեկորդային քանակությամբ՝ 2 մլն.: Հետագայում, իբրև շնորհակալական հայտ Հայաստանին օգնություն կայացնելու համար, նրան հանձննվել է Հայաստանի Հանրապետության դիվանագիտական անձնագիր և նշանակեցին ՅՈՒՆԵՑԿՈ-ի մշտական դեսպան: Ազնավուրի անունով Երևանում կոչվել է հրապարակ , իսկ Գյումրիում դրվել է նրա արձանը:
	__________________ «Никто никого не может потерять, потому что никто никому не принадлежит.»

11 May 07, 10:35	#3 (permalink)
Мукик Все буду молчать......... VIP Ultra Club Join Date: Mar 2007 Location: Много будете знать скоро состаритесь... Age: 45 Posts: 14,210 Blog Entries: 7 Rep Power: 33	ՆՐԱՆՔ ԸՆԿԱՆ Նրանք ընկան ու այդպես էլ չհասկացան, թե ինչո՞ւ, Տղամարդ, կին, թե երեխա, որ ապրել էին ուզում այնքան, Հարբածի պես մարմնակործան նրանք ընկան, Հոշոտված ու սրի քաշված, աչքերը բաց, սարսափազդու: Նրանք ընկան` աղերսալի հայացքները Աստծուն հառած` Եկեղեցու նախադռան կամ հարազատ շեմին ընկան, Անապատում խառնուխռիվ ու մոլորյալ հոտի նման, Հուր ու սրից կոտորվեցին ծարավ, սոված: Եվ ամենքը լուռ մնացին այս աշխարհում ցնորական, Երբ ողջ մի ազգ իր իսկ արյան մեջ էր խեղդվում, Իսկ Եվրոպան ջազն էր դեռ նոր հայտնագործում, Շեփորների թառանչներում խլանում էր լաց ու կական: Նրանք ընկան մաքրաբարո ու լուռումունջ, հազարներով, Միլիոններով նրանք ընկան, և աշխարհը չսարսռաց, Ալ ծաղիկներ նրանք դարձան մեկ վայրկյան անց, Ու ծածկվեցին քամու բերած ավազներով, մոռացումով: Նրանք ընկան` աչքերի մեջ լույսի շողեր արևահամ, Օդում ճախրող թռչունի պես, որ զարկվում է մի գնդակից, Նրանք ընկան` ուր պատահի, և ոչ մի հետք չթողեցին, Չճանաչված ու մոռացված և քուն մտած վերջին անգամ: Նրանք ընկան միամտորեն հավատալով, որ անկասկած, Իրենց փոքրիկ զավակների մանկությունը կարող էր շարունակվել, Եվ մի օր էլ կարող էին հուսո երկրում խրոխտ քայլել, Երկրներում, որտեղ մարդկանց ընդունում են միշտ գրկաբաց: Եվ այդ ազգի ծնունդն եմ ես, որ հանգչում է անգերեզման, Հենց այն ազգի, որ նախընտրեց մահը` կյանքից, բայց հավատը իր չուրացավ, Որը գլուխ իսկ չխոնարհեց անարգանքի առաջ բնավ, Որ հարություն առավ կրկին, ի հեճուկս ամեն ինչի` չտրտնջաց հուր հավիտյան: Նրանք ընկան, որ ընկղմվեն հավերժական խավարի մեջ ժամանակի, Նրանք ընկան` քարեր դառնալ չհասցրեցին, Առանց տարիք հարցնելու, մահը կանգնեց նրանց շեմին, Քանզի նրանց մեղքը մեկն էր` զավակներն էին Հայաստանի
	__________________ «Никто никого не может потерять, потому что никто никому не принадлежит.»

11 May 07, 10:36	#4 (permalink)
Мукик Все буду молчать......... VIP Ultra Club Join Date: Mar 2007 Location: Много будете знать скоро состаритесь... Age: 45 Posts: 14,210 Blog Entries: 7 Rep Power: 33	ԻՆՔՆԱԿԵՆՍԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ Աչքերս բացել, տեսել եմ մեր տան ողորմելի ու հին կահկարասին. Դա Լատինական թաղամասում էր, Մսյո-լե-Պրենս փողոցի վրա, Իմ շրջապատում դերասաններ ու երգիչներ կային, Այդ մարդիկ չքնաղ, աննման էին, ապրում էին լոկ երազանքներով, Խոսում էին զուտ ռուսերեն ու հայերեն լեզվով: Հայրս երգում էր օպերետներում, Ես նրա ձայնին նախանձում եմ դեռ, Մայրիկս այնտեղ մի սուբրետուհու դեր էր կատարում, Բայց նրանց խումբը կարիքավոր էր ու դրամ չուներ, Ես ու քույրս էլ` ուրախ ու խնդուն, Ծիկրակում էինք բեմանկարի ետևից թաքուն: Այդ արտիստները - հոգսը ուսերին, ընտանիքի տեր - Որ խոսում էին բնավ ոչ սահուն ֆրանսերենով, Համաձայն էին ցանկացած գործի, միայն տեղ լիներ, Համաձայն էին տաքսի վարելով կամ կար անելով Դրամ վաստակել ու մի կերպ ապրել, Եվ աշխատանքում բարեխիղճ լինել: Եվ գործից հետո, աշխատանքային բոլոր օրերին, Այդ արտիստները` կյանքից վտարված, փորձ էին անում, Որպեսզի գոնե դրամի մասին չմտածելու հաճույքն զգային Գեթ երկու անգամ ամսվա ընթացքում, Ու բեմ դուրս գալով երկչոտ, ամոթխած, Կանգնեն տարագիր մարդկանցով լցված դահլիճի դիմաց: Երբ, պատահում էր, փող հայթհայթելը դառնում էր անհույս, Երբ ցուրտն էր նեղում, ուտելու ոչինչ չէինք ունենում, Կոտրված սրտով ու խռովահույզ Մենք գնում էինք Մոն-դե-Պիետե ու գրավ դնում Մի հին ինքնաեռ, այլ անպետք իրեր` Մեզ շատ հարազատ անցյալի հուշեր: Մենք հիշում էին անցավորներին Բոսֆորի ափին ընկած, հոշոտված, Մեր ընկերների, մեր կյանքի համար բաժակ բարձրացնում, Կանայք սուսուփուս լաց էին լինում, իսկ տղամարդիկ, մինչև լուսաբաց, Բյուր անգամ երգված երգն էին երգում,- Դա մեր ֆոլկլորն է, որը գալիս է դարերից հին-հին, Մեր այդ երգերում հավերժ ապրում են անցավորները, սերը և գինին: Մեր տան սեղանից անպակաս էին ընկեր, բարեկամ, Նրանց հետ սիրով միշտ կիսում էինք մի կտոր հացը, Իսկ ծնողներս ինձ ասում էին."Վերևն Աստված կա, Լավություն արա` մի որ անպայման կգա քո դիմաց": Այդ ամենի մեջ նշույլ իսկ չկար խղճահարության. Հյուրը տեղ ուներ մեր գլխի վրա, Աստված էլ մեզ էր հասնում օգնության: Մինչ խոհանոցում, մի ձեռքին` կաթսա, մի ձեռքին` տապակ, Իր անելիքն էր հայրս որոշում, Գիշեր ու ցերեկ մայրս նստում էր նավթի լույսի տակ Ու մեծահարուստ տների համար նա կար էր անում: Իսկ ես ու քույրս գնումներ անում, տունն էինք մաքրում Եվ հետո միայն դպրոց հաճախում: Ազատ, ինքնիշխան` այսպես մեծացա, Գիշերները ես թունդ հարբում էի, բայց ցերեկները պետք էր աշխատել, Կյանքիս ընթացքում էլ ինչեր ասես, որ ես չտեսա- Էլ իսկական սեր, էլ մահից պրծնել, Ես երեխաներ ունեցա, որոնք վկա են եղել, Թե ամեն անգամ, ա՜խ, լցված սրտով ինչպե՜ս եմ հիշել. Դա Լատինական թաղամասում էր, Մսյո-լե-Պրենս փողոցի վրա, Իմ շրջապատում դերասաններ ու երգիչներ կային, Այդ մարդիկ միայն անցյալ ունեին, բայց ոչ ապագա, Այդ մարդիկ չքնաղ, աննմա՜ն էին, ապրում էին լոկ երազանքներով, Խոսում էին զուտ ռուսերեն ու հայրեն լեզվով:
	__________________ «Никто никого не может потерять, потому что никто никому не принадлежит.»

11 May 07, 10:38	#5 (permalink)
Мукик Все буду молчать......... VIP Ultra Club Join Date: Mar 2007 Location: Много будете знать скоро состаритесь... Age: 45 Posts: 14,210 Blog Entries: 7 Rep Power: 33	ՔԵԶ ՀԱՄԱՐ, ՀԱՅԱՍՏԱՆ Քո գարունները կբացվեն նորից, Քո լավ օրերը ետ կգան նորից, Ձմռանից հետո, դժոխքից հետո, Կվերընձյուղվի կենաց ծառը քո - Քեզ համար, Հայաստան: Գալիք օրերդ նորից կերգեն, Զավակներդ ամուր տուն կկառուցեն, Սարսապից հետո ու վախից հետո, Աստված կբուժի լլկված հողը քո - Քեզ համար, Հայաստան: Ամբողջ աշխարհը ոտքի է ելել, Ամբողջ աշխարհը քեզ հետ է հիմա, Եվ քեզ համար է, մոռացված իմ ազգ, Արար աշխարհը իր սիրտը բացել, Ու քեզ է մեկնել ձեռքերը ահա: Եթե քո բախտն ես անգամ անիծում, Քո աչքերի մեջ, Հայաստան երկիր, Հույսի մի շող եմ ես ուզում տեսնել, Ուզում եմ տեսնել, ցանկություն, ձգտում, Ճակատագիրդ ձեռքդ առնելու, Ճակատագիրդ ամուր պահելու:
	__________________ «Никто никого не может потерять, потому что никто никому не принадлежит.»

11 May 07, 10:39	#6 (permalink)
Мукик Все буду молчать......... VIP Ultra Club Join Date: Mar 2007 Location: Много будете знать скоро состаритесь... Age: 45 Posts: 14,210 Blog Entries: 7 Rep Power: 33	ՄԻ ԱՂՋՆԱԿ Մի աղջնակ, Դեռ տասնվեց տարեկան մի խենթ աղջնակ, Գարնանաբույր մի աղջնակ, Նա պառկած է ճամփին մենակ: Նա ապրում էր այն թաղերից մեկում, Ուր բոլոր մարդիկ ոսկի են դիզում, Բայց ծնողներին մի օր լքելով, Նա բոհեմ սիրող մի տղայի հետ էր իր բախտը կապել: Այդ տղան գիտեր "ես քեզ սիրում եմ" բառերն ասելով, Խելքահան անել, սրտեր նվաճել: Եվ հոգում արև՝ նրանք հեռացան, Թե ո՞ւր գնացին՝ Աստծուն էր հայտնի, Ու ջահելության թովչանքը միայն իրենց հետ տարան Եվ քաղցրությունը իրենց հանցանքի: Մի աղջնակ, Դեռ տասնվեց տարեկան մի խենթ աղջնակ, Գարնանաբույր մի աղջնակ, Նա պառկած է ճամփին մենակ: Աղջկա սիրտը ամառ թե ձմեռ միշտ նույնն էր եղել, Նա մի տենչ ուներ՝ ազատ թափառել: Նրանք երկուսով ապրում էին լոկ մեկ օրվա կյանքով, Տեղից տեղ թռչում թիթեռների նման, Տիեզերք էր պետք սրտերին նրանց, Որ սավառնեին իրար սիրելով: Աղջկա ներկան, նաև ապագան Այդ սերն եր միայն՝ չքնա՜ղ, աննմա՜ն, Որ օրհներգի պես ասում էր օրօր, Եվ քնեցնում էր հայացքը նրա երկնքում լազուր: Մի աղջնակ, Դեռ տասնվեց տարեկան մի խենթ աղջնակ, Գարնանաբույր մի աղջնակ, Նա պառկած է ճամփին մենակ: Բայց սերը նրա անշեջ էր, անմար, Չափազանց մեծ էր մի մանկահասակ աղջկա համար, Եվ ապրում էր նա իր սրտով միայն, Եվ նրա սիրտը աշխարհ էր դարձել Բայց չի հանդուրժում Աստված երբեք աշխարհները այն, Որոնց կերտողը ինքը չի եղել... Ա՜խ, սերը միակ խնջույքն էր նրանց... Մի որ էլ տղան, մի կտոր հացի որոնումներում, լքեց աղջկան, Կյանքի անիվը շուռ եկավ այնժամ, Աղջնակն զգաց քաղցի դառըն համ: Մի աղջնակ, Դեռ տասնվեց տարեկան մի խենթ աղջնակ, Գարնանաբույր մի աղջնակ, Նա պառկած է ճամփին մենակ: Մեռա՜ծ, մեռա՜ծ...
	__________________ «Никто никого не может потерять, потому что никто никому не принадлежит.»

11 May 07, 10:40	#7 (permalink)
Мукик Все буду молчать......... VIP Ultra Club Join Date: Mar 2007 Location: Много будете знать скоро состаритесь... Age: 45 Posts: 14,210 Blog Entries: 7 Rep Power: 33	ՄՆԱ Մնա՜, Էլի՜ մնա, Մնա ինձ հետ, Մարմնիս վրա, Ձեռքերիս մեջ, Թևատարա՜ծ, Բավարարվա՜ծ, Խենթ ու խելա՜ռ, Ու հևասպառ: Մնա սիրով Ու նվաղած, Եվ գիշերով Ցանկապատված, Սրտիս վրա, Առանց ամոթ, Մնա կրքոտ, Մե՜րկ համարյա: Այդպե՜ս մնա, Չհագեցած, Կյանքիս վրա, Ձեռքս սեղմած, Գիսախռիվ, Մարմնակործա՜ն, Հե՜զ, անխռո՜վ, Ու ինքնիշխան: Այսետղ մնա, Բառ մի ասա, Հրճվիր, ցնծա, Մաշկիս վրա, Հույսի գրկում Ու գիշերվա, Մինչև դրսում, Լույսը բացվեր, Իմ սե՜ր, իմ սե՜ր...
	__________________ «Никто никого не может потерять, потому что никто никому не принадлежит.»

VIP Forums Muzblog Chat Games Gallery. Форум, муздневники, чат, игры, галлерея.

Literature and Culture Literature – are news, that will never become out of date. (Ezra Pound) When everything is forgotten, culture remains. (Edward Errio)

Շառլ Ազնավուր